Ο προϊστάμενος του τμήματος επικοινωνίας των ερυθρών, διασχίζει πανικόβλητος τα τριχοειδή αγγεία, σπρώχνει απότομα την πύλη, εισέρχεται με πρωτοφανή ορμή στις φλέβες, συνεχίζει και τρέχει χτυπώντας πάνω σε ορμόνες και βιταμίνες, άλλες απλά τον στραβοκοιτάνε, άλλες του ζητάνε το λόγο, αυτός δεν δίνει σημασία, πρέπει να ενημερώσει, δεν υπάρχει καθόλου χρόνος για χάσιμο. Μπαίνει στην πρωτεύουσα αρτηρία, περνάει τα διάφορα τμήματα, αγνοώντας τις τυπικές χαιρετούρες με τους συναδέλφους και κατευθύνεται προσηλωμένος προς το γραφείο της γενικής διευθύντριας διαχείρισης ροής. Ο γραμματέας της, ξαφνιάζεται που τον βλέπει σε αυτή την κατάσταση και σπεύδει να τον ενημερώσει ότι δεν έχει κλείσει ραντεβού. η γενική είναι απασχολημένη.
Ο τμηματάρχης δεν κάθεται να ακούσει λέξη. Χωρίς να χτυπήσει, ανοίγει απότομα την πόρτα, κοντοστέκεται και φωνάζει στη γενική, ΄επείγον, έχουμε κωδικό Ε’. Η διευθύντρια πετάγεται από τη θέση της, συνοφρυώνεται από την αναπάντεχη εισβολή – μα πώς τολμά. Ανακτά τη ψυχραιμία της και του λέει με κάθε επισημότητα, ‘αποκλείεται, δεν έχουμε σχετική πρότερη ενημέρωση’. Ωστόσο, ο προϊστάμενος επέμεινε λαχανιασμένα, ‘είναι έγκυρο, μόλις ήρθε το σήμα από τον εγκέφαλο για επίσπευση, πρέπει να στείλουμε ενισχύσεις στον κεντρικό τομέα. Άμεσα!’. Η γενική χαλάρωσε λίγο την στάση της και τον κοίταξε σκεπτική, ‘πώς είναι δυνατόν, είναι μόλις δώδεκα ετών’. Ο τμηματάρχης είχε αρχίσει σχεδόν να χοροπηδάει από την αγωνία του, ‘σας παρακαλώ, δώστε την εντολή τώρα, πρέπει να στείλουμε ενισχύσεις, εκτιμώ… ότι θα χρειαστούν όχι μόνο ερυθρά, αλλά και παραπάνω λευκά και πετάλια μαζί’. Η διευθύντρια γούρλωσε και άρχισε να νεύει αρνητικά, ‘δεν είναι δυνατόν, τόσο σοβαρή είναι η κατάσταση; Αυτά τα φυλάμε για έκτακτες περιπτώσεις’. ‘Κυρία γενικέ, είναι….η Μυρτώ’, ψέλλισε ο προϊστάμενος. Η γενική στο άκουσμα του ονόματος συγκλονίστηκε, κάθισε και μπήκε σε περισυλλογή. ‘Ναι, η Μυρτώ’, συνέχισε με έμφαση ο τμηματάρχης επικοινωνίας, ‘την βρήκε τυχαία έξω από το σχολείο, το ξέρετε ότι του αρέσει από το δημοτικό, πήρε επιτέλους το θάρρος, της είπε ότι θέλει να μιλήσουν, τώρα κάθονται σε ένα παγκάκι, της έχει πιάσει ήδη το χέρι, της ανοίχτηκε, κοιτάζονται τόση ώρα, από στιγμή σε στιγμή θα σκύψει να την φιλήσει. Πρέπει να στείλουμε ενισχύσεις τώρα, πρέπει οι χτύποι του κεντρικού τομέα να είναι όσο πιο δυνατοί, πρέπει να το νιώσει όσο πιο έντονα… είναι το πρώτο φιλί!’.
Η διευθύντρια παρέμενε ακόμα σκυφτή και σιωπηλή. Ο προϊστάμενος διέκρινε λίγα δάκρυα να δραπετεύουν, ‘το πρώτο φιλί έφθασε’, την άκουσε να μονολογεί. Τότε, η γενική σηκώθηκε απότομα, ανασυγκροτήθηκε, σήκωσε το μικρόφωνο και πάτησε το μεγάλο κουμπί, ‘άμεσες ενισχύσεις στον κεντρικό τομέα τώρα, έχουμε κωδικό Ε, επαναλαμβάνω, έχουμε κωδικό Ε, το αγόρι μας είναι ερωτευμένο, για πρώτη φορά Ερωτευμένο!’.
* * *
Ο Σωτήρης Παυλέας ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Τα τελευταία δύο χρόνια ασχολείται με τη δημιουργική γραφή, στην προσπάθεια να ξορκίσει την στυγνή καθημερινότητα. Κείμενα του έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικούς ιστότοπους και έχουν διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.