21 Απριλίου
Μέρα Εικοστή Έβδομη
Είμαστε στη Νικαράγουα, των Σομοζας και των Σαντινίστας.
Μερικοί καθόμαστε στην αντίπερα όχθη.
Βέβαια και ο Σολωμός αν δεν περνούσε απέναντι της Ζακύνθου και της Κέρκυρας τις όχθες, δεν θα έγραφε αυτά που έγραψε.
Η ρήση του Gramsci, δεν βγαίνει ποτέ από το μυαλό μου.
Πρέπει να είμαστε πειστικοί.
Με τα έργα μας και πρωτίστως με την συμπεριφορά μας.
Δεν θα αυτονομήσω το νου απ’ το χέρι.
Και φεύγω από την Νικαράγουα.
Πετάω. Με το πουλί μου. Πάλι.
Από λιμάνι σε λιμάνι.
Στο λιμάνι του Βόλου, νύχτα, στο λιμάνι της Πάτρας, της Βενετίας, στο Τουρκολίμανο, της Ύδρας, της Μυκόνου, του Πειραιά, πάλι της Ύδρας, όπως το ζωγράφισε ο Χατζηκυριάκος – Γκίκας, της Αίγινας, της Καρύστου, της Σύρου, στα ναυπηγεία, της Ρόδου, του Ηρακλείου Κρήτης, της Νάξου, του Αργοστολίου, των Χανίων, της Θεσσαλονίκης, του Μολύβου, της Μυτιλήνης, της Σύμης, της Χίου, της Μικράς Ασίας, στις Μπενίτσες Κέρκυρας, στο μεγάλο Λιβάδι της Σερίφου, της Σαντορίνης.
Σε φανταστικό λιμάνι.
Και φοράω και πάλι τη μάσκα του Ορφέα, και η Ωδή μου είναι το φώς του λιμανιού, μέσα στο γοητευτικό κατώφλι της νύχτας.
Και γυρνάω πίσω.
Και είμαι με τους Σαντινίστας. Και γινόμαστε ένα. Και δημιουργούμε την ‘Ζώνη’.
Ναι. Αυτό τον ρευστό χώρο, όπου η μαθηματική έννοια του χρόνου χάνει τη σημασία της.
Και η ποίηση, θα λειτουργήσει στον κενό χώρο, κάτι που δεν πρόκειται ποτέ να καταληφθεί από την επιστήμη.
Μέσα. Στη ‘Ζώνη’, λοιπόν, και κάθε όνειρο μας, θα ενσαρκώνεται και θα παίρνει τη μορφή, ενός προσώπου μας, που χάθηκε.
Και θα ξανοιχτεί, αυτή η προοπτική αθανασίας.
Και τον κύριο ρόλο, θα παίζει η Αγάπη.
Αυτή.
Γιατί αυτή είναι η ενοποιός δύναμη του σύμπαντος.
Και ναι, ξέρουμε να γελάμε, να κλαίμε, να χαμογελάμε, να ουρλιάζουμε, να σωπαίνουμε.
Και τώρα, ας μάθουμε να συζητάμε ήρεμα.
Και απ’ την πλήρη αδράνεια, ας περάσουμε στην πληθωρική δράση.
Ο θάνατος, βρίσκεται πίσω μας, με τη μορφή της μνήμης μας.
Και θα ευχόμαστε να είναι αιώνια, για να πιάσουμε απ’ τα μαλλιά αυτή την μνήμη και να τσακίσουμε την νοσταλγία και να τις σύρουμε σ’ ένα μέλλον.
Σ’ ένα μέλλον, κατοικημένο αποκλειστικά από την φαντασία και την αγάπη.
*Ο Αντρέας Μαντάς είναι Ηθοποιός και Καταστασιακός.