13 Απριλίου
Μέρα Δέκατη Ένατη
Άλλη μια μέρα, και το στήθος είναι τοπίο ερημιάς.
Τα πουλιά χαράζουν σιωπηλούς κύκλους.
Νιώθω σα να κάθομαι πάνω στις κερκίδες του πιο μεγάλου γηπέδου στον κόσμο.
Κι αφουγκράζομαι.
Αφουγκράζομαι, το βαθύ ποτάμι των ανθρώπων, που ψάχνουν την λέξη.
Την λέξη, που μας άφησε η Πυθία, να την μαντεύουμε.
Ο Ίκαρος, είναι ο Ηνίοχος της Κυψέλης.
Στο πρόσωπό του και στο σώμα του, είναι χαραγμένα, χαρακτηριστικά μιας ήρεμης αυτοπεποίθησης.
Χθες ήταν η μετακίνηση μηδέν.
Η οδός Πάτμου,ανήκε δικαιωματικά στους Holderlin, Novalis, Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ.
Μου θύμισε ένα μεσημέρι, πριν από τρία χρόνια, που χρειάστηκα νήμα για τους λαβύρινθους και δύναμη για τους μινώταυρους.
Μήπως ήταν δεκατρία χρόνια πριν;
Την χρονιά με τα δεκατρία φεγγάρια;
Τα παιδιά της οδού Πάτμου, βουτάνε σε όμορφους ωκεανούς, που κουβαλάνε ένα σωρό δηλητηριώδη ναυάγια.
Τα παιδιά της οδού Πάτμου, χάνουν τελείως τον συγχρονισμό τους, με τους περισσότερους άλλους ανθρώπους που κατοικούν στις γύρω πολυκατοικίες.
Τα παιδιά της οδού Πάτμου, είναι η ρήση του Ducasse : οι θύελλες της νιότης προηγούνται των λαμπρών ημερών.
Τα παιδιά της οδού Πάτμου, είναι ο Γιάννης και ο Αλέξανδρος, που τραγουδάνε το Road to Cairo.
Στην οδό Lexington 125, κάποιος έγραψε με σπρέι Cairo 1966.
Στην οδό Σύρου 17, κάποιος έγραψε με σπρέι σκέτο Cairo.
Με τον Ίκαρο (που είναι ο αναγραμματισμός της λέξης Κάιρο), κάνουμε παρέα με τον Kawalerowicz.
Βρίσκουμε τη Samsara, και κάνουμε ένα συνεχές μπες-βγες απ’ το Atman στο Brahman.
Κι έτσι αφού περνάμε από το στάδιο του πιθήκου, γινόμαστε καθαρό φως, όπως το φινάλε του 2001: Η οδύσσεια του διαστήματος.
Για μας, οι ερωτευμένες γυναίκες, είναι πιο ερωτευμένες απ’ ότι θα ήθελε ο Lawrence.
Κι ο Μπαμπασάκης γίνεται Ναγκασάκη (ς), και δε διαλέγει για τον εαυτό του, τον ευτελή ρόλο του Ναπολέοντα, όπως κάποιοι εφοπλιστές, οδοντίατροι και γενικότερα οι κοινοί τρελοί των κοινών τρελοκομείων.
Η Μεγάλη Δευτέρα, είναι Καθαρή Δευτέρα.
Για τον De Quincy, ο καλός δολοφόνος, αυτός που σκοτώνει χωρίς κανένα απολύτως κίνητρο, μόνο και μόνο για την ‘χαρά’ του φόνου, είναι προικισμένος μ’ ένα ταλέντο, που συνίσταται στην πλήρη απόρριψη της ηθικής, νοούμενης ως ένα σύστημα κανόνων που μας επιβλήθηκαν, και δια των οποίων κανονίζουμε τη συμπεριφορά μας.
Ο άνθρωπος και η ανθρώπινη συμπεριφορά, είναι ένα έργο τέχνης, και απώτερος σκοπός της τέχνης, είναι να κάνει έργο τέχνης, τον ίδιο τον άνθρωπο, τον κοινό θνητό, που δεν περιμένει σωτηρία από πουθενά, εκτός απ’ τον εαυτό του και τους γύρω του.
Κάνουμε μασάζ στη σπονδυλική στήλη του σύμπαντος.
Στην Αμερική των αχανών εκτάσεων, με τον Dennis Hopper, με τον Woody Guthrie.
Πίνουμε στο όνομα των χαμένων ιδανικών, σ’ αυτά που ορκίστηκαν οι πρώτοι άποικοι : στην ανδρεία, στην αξιοπρέπεια, στην ελευθερία.
Ο Neil Young τζαμάρει με τους Green on Red, τους Dream Syndicate, τους The Three O’ Clock, τους Rain Parade.
Επιστρέφουμε στην Ευρώπη, παρέα με τον Hegel, τον Rimbaud, τον Marcuse, τον Byron, τον Cave, τον Ellis.
Είμαστε γοτθικοί φορείς των φαντασματοποιών της λίμνης Leman.
Η αγάπη μας, είναι το τραγούδι του αέρα.
Και θα χορέψουμε χιλιάδες αύριο στις ακτίνες του ήλιου.
Είμαστε ο αέρας, που ρέει μέσα από τις χαραμάδες, που εξερευνά το γνωστό και το άγνωστο, ανάμεσα σε ένα Μ. και σε ένα Φ.
Αυτή είναι η ομορφιά.
Και υπάρχει.
Ο Απρίλης, είναι προάγγελος αγάπης, και όχι τρόμου.
Κι ας γυρίζει ο ήλιος στο βασίλειο του, με δύναμη και χωρίς ομορφιά.
Μέσα από πλημμύρα φωτός, θα τα καταφέρουμε, διασχίζοντας το κενό, υπό το Waltz του ‘Blue Danube’, για να καταλήξουμε στην αναγέννηση μας, ως ανώτερα όντα.
*Ο Αντρέας Μαντάς είναι Ηθοποιός και Καταστασιακός.