῾῾Εκδρομή στο Παρελθόν᾽᾽. Έτσι είχα τιτλοφορήσει μια ποιητική μου συλλογή που εξέδωσα στην Ερατώ το 1989. Και τώρα, καίτοι άνθρωπος του απολύτου παρόντος και του ενεστώτος χρόνου, μελαγχολικός συνθέτης αλλεπάλληλων ρέκβιεμ της μόλις προηγούμενης στιγμής και ασύστολος συγγραφέας απανωτών πανηγυρικών για τα διακαή/διηνεκή καμώματα μιας Παλιοπαρέας που επέμενε να βλέπει την bright side of the moon, να εκλαμβάνει το σύμπαν όλο ως παιγνιότοπό της, να θύει στον βωμό της επιπολαιότητας, να έχει τον Andy Warhol για (κρυφό, πάντως — ναι, έως τώρα κρυφό) επιτελάρχη της, και να είναι pop μέχρι τα μπούνια, ναι τώρα, μολαταύτα, επιχειρώ/επιχειρούμε αναδρομές στο παρελθόν, εκδρομές στο άλλοτε, στο τότες που (όπως έλεγε ο Samuel Beckett) εν είδει πνευματικών τσιμεντοενέσεων, εν είδει επείγοντος ψυχονοητικού στανιαρίσματος. Ναι, πιάνουμε αμπάριζα από το παρελθόν, από θρυλικά ξεφαντώματα, από φάρσες και μπούρδες που κάναμε, από τις λεγόμενες ευφρόσυνες αφροσύνες μας. Και ο Neil Young να ψάλλει “I’m driftin’ back’’.
Και μετά, επανερχόμεθα στο νυν. Αρχίζουμε με την play list της ημέρας. Καταβυθιζόμαστε στις σελίδες που άλλαξαν την Ιστορία της Λογοτεχνίας, άρδην και συλλήβδην. Βλέπουμε κι εμείς τον Malcolm Lowry, τον Lee Marvin και τον Πητ Κουτρουμπούση να μπαίνουν σ᾽ ένα μπαρ και κλείνουμε το μάτι (επίσης: κλίνουμε το γόνυ) στον DFW και στη μνημειώδη φράση “Eisenstein and Kurosawa and Michaux walk into a bar.᾽᾽ (IJ/σ. 232). Και μετά, ακούμε με τον Αντρέα Μαντά τους Roxy Music, παρέα με την θεομηνία που ακούει στο όνομα Jorja Chalmers, να παίζουν εμπρηστικά το “Like a Hurricane’’. Και κατόπιν, θα στρώσουμε τραπέζι, προτελευταία μέρα αυτού του ζοφερού Μαρτίου, και θα τσιμπήσουμε πέστροφα καπνιστή και θα πιούμε λευκό κρασί και θα κάνουμε ντρίμπλες στον Φόβο παρέα με τον Ανδρέα Εμπειρίκο (῾῾κι έκαναν οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου᾽᾽). Και ο Neil Young να ψάλλει “Love to Burn’’.
Αναζητούμε, με ένταση και ρυθμούς κατεπείγοντος, τρόπους να ανακτήσουμε τις περιλάλητες ικανότητες συγκέντρωσης, να εστιάσουμε στα δικά μας, να εργαστούμε σε συνθήκες διάλυσης του χρόνου. Διότι εκεί έγκειται όλη η άμυνα: στο focus και στην εργασία. Όταν εργάζεσαι, δικαιούσαι και να ραχατεύεις. Όταν παράγεις (κείμενα, ιδέες, μεταφράσεις), εκπτύσσεις και τα (ανεξάντλητα!) ταλέντα σου στην κραιπάλη. Όταν δουλεύεις, πηγαίνεις πιο ανάλαφρος να συμποσιαστείς στα Οινομαγειρεία τ᾽ Ουρανού. Το κόλπο είναι: Μια Μέσα & Μια Έξω. Το τέχνασμα είναι: Δύο Βήματα Μπρος & Ένα Βήμα Πίσω. Η θετική (και θελκτική) ματσαράγκα είναι: Από τη λέξη ῾῾καλιακούτσα᾽᾽ πάμε στη λέξη ῾῾αλληλοπεριχώρηση᾽᾽. Η διαρκής διαλεκτική είναι: Λαβύρινθος & Σκακιέρα. Και ο Neil Young να ψάλλει “Heart of Gold’’.
Έχουμε τις αποθήκες μας. Έχουμε το Σεντούκι με τα Τιμαλφή. Μαθαίνουμε ολοένα και πιο συστηματικά να αντλούμε από το παρελθόν, από τις στιγμιαίες λήψεις και τα αμοντάριστα πλάνα μιας ταινίας που γυρίζαμε ήδη από την λωλαμένη εφηβεία μας, από τότε που τρέχαμε στο ῾Ἱδεοδρόμιο᾽᾽ και στο Pop Eleven, από τότε που τρωγοπίναμε με τον Καρούζο και συχνάζαμε στο Dolce, απο τότε που τριγυρνούσαμε με τον Πεντζίκη (Ο Πεθαμένος και η Ανάσταση) στην τσέπη του μοντγκόμερυ και ήμασταν ανίατα ερωτευμένοι με τις βλεφαρίδες της Betty Boop, από τότε που ό,τι χρώμα κι αν είχαν τα μάτια μας το βλέμμα μας ήταν πάντα γαλάζιο, από τότε που επιμέναμε στον Shakespeare και στο “We Few, we Happy Few, we Band of Brothers’’, από τότε που ο καθένας μας ήθελε να γίνει ένας ακάματος homo ludens. Και ο Neil Young να ψάλλει “Ramada Inn’’.
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Κυψέλη, 30.03.2020
Tips:
1. Neil Young / Ramada Inn / https://www.youtube.com/watch?v=2bi64Y55LEU
2. Γλωσσολογικό Βεστιάριο (για όσους διαβάζουν ή θέλουν να διαβάσουν) το Infinite Jest (ό,τι καλύτερο για συνθήκες εγκλεισμού): https://dfwvocab.tumblr.com/post/54618121735/ineluct
Ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης (Απρίλιος 1960) είναι συγγραφέας και σιτυασιονιστής.