῾Ὁι φίλοι είναι η συγγνώμη του Θεού για τους συγγενείς᾽᾽, θυμάμαι τον γιατρό και φίλο (από το 1984) Λεωνίδα Κωνσταντόπουλο να σκύβει και να μου ψιθυρίζει βραχνά ένα μεθυσμένο μεσημέρι στο Ουζερί Φώντας, τέλη της δεκαετίας του 1990. Παρών και ο συγγραφέας Δημήτρης Νόλλας (ο οποίος μας μύησε στο εν λόγω ουζερί). Στρώνομαι και γράφω το βιβλίο Η Λεγεώνα των Φίλων (εκδ. Περισπωμένη). Τώρα, 27 Μαρτίου 2020, αναμένω αναμμένος να ανοίξει ο δερματοστίκτης της Φωκίωνος Νέγρη για να χτυπήσω τατουάζ τη φράση Φίλε Φέρε Φίλους Φάγε Φύγε.
Χθες, στο Άλαμουτ, με τον Αντρέα Μαντά. Ετοίμασα μακαρονάδα. Μιλήσαμε για τον Ουίλλιαμ Μπάροουζ και τον Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, για τη Λώρη Άντερσον και τον Λου Ρηντ, για τα κορίτσια που αγαπάμε και τα κορίτσια που μας αγάπησαν, για τα στέκια που μας στοίχειωσαν και τα σπίτια που μας σπάραξαν, για τον Τζώννυ Κασσαβέτη και τον Βίνσεντ Γκάλο. Τον βιντεοσκόπησα καθώς διάβαζε δύο σελίδες από το δυνατό μυθιστόρημα Αιδημοσύνη και Αξιοπρέπεια του Νορβηγού Dag Solstad (μτφρ. Σωτήρης Σουλιώτης, εκδ. Ποταμός), για το περιοδικό Χάρτης.
Ξανάπιασα το Infinite Jest του DFW. Απέραντη η ευγνωμοσύνη μου στον Κώστα Καλτσά που, αρχές δεκαετίας του 2010, μου σύστησε τον πυραυλοκίνητο συγγραφέα. Και στη σελίδα 29, ιδού το μανιφέστο της Συμμορίας Σαίξπηρ: “I read,” I say. “I study and read. I bet I’ve read everything you’ve read. Don’t think I haven’t. I consume libraries. I wear out spines and ROM-drives. I do things like get in a taxi and say, “The library, and step on it.” My instincts concerning syntax and mechanics are better than your own, I can tell, with due respect. But it transcends the mechanics. I’m not a machine. I feel and believe. I have opinions. Some of them are interesting. I could, if you’d let me, talk and talk. Let’s talk about anything. I believe the influence of Kierkegaard on Camus is underestimated. I believe Dennis Gabor may very well have been the Antichrist. I believe Hobbes is just Rousseau in a dark mirror. I believe, with Hegel, that transcendence is absorption. I could interface you guys right under the table,” I say. “I’m not just a creatus, manufactured, conditioned, bred for a function.” Δεν θα μπορούσε να ειπωθεί καλύτερα.
Ένα ντοκιμαντέρ για τον Λάσλο Κρασναχορκάι και το Bad Timing του Νίκολας Ρεγκ. Θυμάμαι πώς τρέχαμε στο Studio του Σωκράτη Καψάσκη για να καταβροχθίσουμε το αμερικανικό underground. ῾῾Από τι μακελειό κατάγομαι᾽᾽, έγραψα τότε. Χωμένοι, όλοι της Παλιοπαρέας, στο χαρτί, στο βινύλιο και στο σελιλόιντ. Όπως και τώρα.
Ακούμε, με τον Μαντά, μανιωδώς Captain Beefheart: “The stars sing a song / Together that only lovers can hear / Come up close to me, lover / Under the heaven’s beautiful cover / We’re here at last / Only love / And that all love appear / Further then we’ve gone / The stars sing a song / Together that only lovers can hear / Come up close to me, lover / Under the heaven’s beautiful cover / Only love / And that all love appear.”
Βάζουμε τραγούδια, μια ο ένας, μια ο άλλος. Υποτροπιάζουμε με τον Άλεξ Χάρβεϊ, (ξανα)τρελαινόμαστε με τον Νηλ Γιανγκ. Διαβάζουμε, στο μπαλκονάκι με την λεμονιά & την ελιά & την καλαγχόη, Νίκο Καρούζο (ο Μαντάς), Νίκανορ Πάρρα (εγώ), γινόμαστε εκ νέου ρακοσυλλέκτες αναμνήσεων και εθνογράφοι των δρόμων. Θητεύουμε στην αυτοβιολογία, ζούμε σε ένα διαρκές autofiction, κάνουμε σχέδια για εκπομπες, για βιβλία, για ταινίες μικρού μήκους, δένουμε το ατσάλι της φιλίας, είμαστε ηθοποιοί/σκηνοθέτες/συγγραφείς/καταστασιακοί, ξεπερνάμε τον φόβο με ασκήσεις εγελιανής διαλεκτικής (῾῾Με τη Διαλεκτική Διευθετούνται τα Πάντα᾽᾽ / Ντεμπόρ) και περνάμε από τον φόβο του θανάτου στον θάνατο του φόβου.
Ξημερώνει στην Κυψέλη, πάντα θα ξημερώνει στην Κυψέλη.
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Κυψέλη, 27.03.2020
Ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης (Απρίλιος 1960) είναι συγγραφέας και σιτυασιονιστής.