Σαββατοκύριακο μέσα στο κατακαλόκαιρο. Τι πιο όμορφο από μια εκδρομή στο Λουτράκι για μπάνιο; Πεντακάθαρη τεράστια παραλία (γκουχ! γκουχ! Το απόγευμα γεμάτη σκουπίδια!) Εστιατόρια με υπέροχο φαγητό (πανάκριβα). Καφετέριες δίπλα στη θάλασσα (ξαπλώστρα με ομπρέλα, επίσης πανάκριβη) και ναυαγοσώστες ώστε να νιώθεις πάντα ασφαλής (οι περισσότεροι κάνουν καμάκι στην γκόμενα από δίπλα. Μπορεί και να μη δουν ότι πνίγεσαι!)
Εκδρομή στο Λουτράκι, λοιπόν, και ο πάτερ φαμίλιας πήρε το αμάξι, φόρτωσε τη γυναίκα, του τρισευτυχισμένη που θα πήγαινε για μπάνιο και θα έβλεπαν όλες το μαγιό-μπικίνι τελευταίας μόδας (αγορασμένο κατευθείαν από ένα καλάθι στο Μοναστηράκι), τη μικρή Λένα, που ακόμα δεν πήγαινε σχολείο (πάλι θα την κυνηγούσε σε όλη την παραλία) και τον Γιωργάκη, που είχε αρχίσει το σχολείο και μαζί και τις απορίες:
«Μπαμπά, τι είναι αυτό; Μπαμπά τι είναι εκείνο; Μπαμπά τι σημαίνει κερατάς;»
Να σε ρωτάει τι είναι κιλότα και να μην ξέρεις τι να του απαντήσεις. Και να τρέμεις μη ρωτήσει τίποτα χειρότερο. Ή μήπως το ξέρει ήδη και σε ρωτάει για να δει πώς θα αντιδράσεις και τι δικαιολογία θα βρεις;
Η οικογένεια μπήκε στο αμάξι. Ξεκίνησαν χωρίς απρόοπτα. Πέρασαν τα πρώτα διόδια. Λίγο αργότερα ο Γιωργάκης, που μέχρι τότε δεν είχε ανοίξει το στόμα του, έκανε την πρώτη – ευτυχώς ανώδυνη – ερώτηση:
-Μπαμπά, τι είναι αυτά τα άσπρα στρογγυλά εκεί κάτω;
-Είναι τα διυλιστήρια της Ελευσίνας, απάντησε ο μπαμπάς και άρχισε ένα υπέροχο οικολογικό κήρυγμα καταλήγοντας ότι τα διυλιστήρια είναι πολύ επικίνδυνα για την ατμόσφαιρα και προκαλούν μεγάλο κακό στους ανθρώπους.
Ο Γιωργάκης άκουγε με προσοχή. Του άρεσαν τα λόγια του πατέρα του, αλλά αυτή η λέξη “διυλιστήρια” πολύ ζόρικη, ρε παιδάκι μου.
Πρωί Δευτέρας στο σχολείο και ο δάσκαλος έβαλε έκθεση, με θέμα: «Πώς περάσατε το Σαββατοκύριακο». Το απόγευμα της ίδιας μέρας στο σπίτι του, ο δάσκαλος πήρε να διαβάσει την έκθεση του Γιωργάκη:
“Το Σαββατοκύριακο πήγαμε με τους γονείς και την αδερφή μου στο Λουτράκι για μπάνιο. Στον δρόμο περάσαμε και από τα δηλητήρια της Ελευσίνας, που τα λένε έτσι επειδή λερώνουν την ατμόσφαιρα και είναι πολύ επικίνδυνα για τον άνθρωπο”.
«Δηλητήρια. Δεν έχει και άδικο», σκέφτηκε ο δάσκαλος και συνέχισε το διάβασμα της έκθεσης.
◊
Ο Θεοχάρης Παπαδόπουλος γεννήθηκα στον Πειραιά το 1978. Γράφει ποιήματα και έχει εκδόσει 8 ποιητικές συλλογές: «Τα παράταιρα» το 1997, «Κραυγές» εκδ. Ιωλκός, 2009, «Ερείπια», εκδ. ΡΕΩ, 2010, «Πρόσωπα Γνωστά», εκδ. ΡΕΩ, 2011, «Ξερόκλαδα», εκδ. ΡΕΩ, 2012, «Πρόγνωση Καιρού» εκδ. Vakxikon.gr, 2014 «Έξυπνες βόμβες» εκδ. Μανδραγόρας 2016, «Ζηλεύω τα βράχια», εκδ. Μανδραγόρας 2018. Είναι τακτικό μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών από το 2010 και μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών από το 2009. Είναι μέλος του Ομίλου για την Unesco Τεχνών, Λόγου και Επιστημών Ελλάδας. Είναι ιδρυτικό μέλος του Νέου Πνευματικού Κύκλου Καλλιθέας και διετέλεσα μέλος του Πειθαρχικού Συμβουλίου του. Είναι ιδρυτικό μέλος του Διεθνούς Πολιτιστικού Κέντρου Ανάδρασις. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα βουλγάρικα, στα αγγλικά, στα ισπανικά, στα αλβανικά και στα ουρντού. Έχει εκδώσει βιβλίο στη βουλγαρική και στην αγγλική γλώσσα με τον τίτλο: «Πόρτες Κλειστές». Διατηρεί μόνιμη στήλη κριτικής βιβλίου στο ηλεκτρονικό περιοδικό: Vakxikon.gr.