Πως σε αγαπώ όταν εξαφανίζεσαι
και σε αναζητώ
ξεθάβω την ανάμνησή σου από τη σκληρή άνυδρη γη και σου συστήνομαι ξανά
σκουπίζω το μέτωπό σου από τα χώματα
φυσάω τη σκόνη του χρόνου από τα βλέφαρα
τότε πραγματικά ψάχνω το ένα σου χέρι πως θα τραβήξει όλο το πλέγμα του ουρανού
και το άλλο πως θα σκεπάσει τη νύχτα να μην κρυώνει η μνήμη που έμεινε άγαλμα
σε συναρμολογώ προσεκτικά και μέχρι να σε στήσω στο βάθρο σου
αλλάζει ο αιώνας
κι έρχεται η νέα καταστροφή σου
και σε αγαπώ τότε ακόμα πιο πολύ
είσαι το χαμένο λατρευτό σώμα παγωμένος κείτεσαι κάτω από πέτρες
κοντανασαίνουν δίπλα σου όμορφες κεφαλές που δεν είδες ποτέ σου
τυχερός νεκρός
αρχαίο χάδι σφραγίζει τα αφιερώματά σου
είσαι το λεπτό νήμα του χρόνου
εμένα περιμένεις να ακροβατήσω πάνω σου
◊
Η Μαργαρίτα Παπαμίχου γεννήθηκε το 1969 και μεγάλωσε στο Ηράκλειο της Κρήτης. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός σε δημόσιο σχολείο και δραστηριοποιείται στο χώρο της εκπαίδευσης ως εμψυχώτρια Θεατρικού παιχνιδιού. Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά. Το 2018 βραβεύτηκε με τον πρώτο έπαινο στην κατηγορία ποίηση στον 8ο Λογοτεχνικό διαγωνισμό Ποίησης και Διηγήματος «Δημήτριος Βικέλας».