Μοιραζόμαστε ένα ασπρόμαυρο ποίημα
την διαβρωτική μας μεταμέλεια
το βάρος των πληγών μας
υποκύπτουμε
ηλεκτρισμένοι και γλυκόπικροι
στους ατομικούς μας χειμώνες κρυμμένοι
πρόποση κάνουμε στα ναυάγιά μας
ο κόσμος κρύος και βρώμικος χωρίς τα χέρια μας ενωμένα
στην τελευταία μας παρουσία θα πλημμυρίσουν οι δρόμοι
κι όλα θα γίνουν διάφανα
θα μετράμε πόσα κόκαλα μας έχουν απομείνει
και ο αέρας θα μυρίζει τις ιδέες μας
ζωντανοί όσο αγαπάμε κάθε ανάσα μας
όσο φυλάμε τα κομμάτια μας στις τσέπες
για ώρα ανάγκης
ανοιγοκλείνοντας τα βλέφαρά μας στα ίσως
◊
Παιδί του Ιουνίου, κυριολεκτικά και όσο μεταφορικά μπορεί να σταθεί. Αγαπά την τέχνη και τα γράμματα σε όλες τις μορφές τους. Ζει με διάθεση για ποιητική απόδοση των πάντων. Καταθέτει κομμάτια του εαυτού της μέσα από τα ποιήματά της.