Εγώ ήμουν
Με είδα που χόρευα
στη σκεπή του τρένου
Μέσα
οι επιβάτες της ζωής μου κοιμόντουσαν αμέριμνοι
με ένα σκοπό καρφωμένο στο κεφάλι τους
δεν έβλεπαν αυτό που έβλεπα εγώ
το αίμα του χρόνου όπως κυλούσε στα τζάμια έκρυβε το τοπίο
κι εκείνοι το πήραν για ηλιοβασίλεμα
Είδα μετά έξω
Πίσω από το τζάμι
Έκλαιγε το τζάμι
ή εγώ;
Δεν είδα
Με είδα
που μοίραζα χαρούμενη τις μπίλιες μου
έπεφταν η μία πάνω στην άλλη
Χρωματούσες ώρες μου
ιριδισμός και θαύμα σπασμένο γυαλί
την ώρα που εκείνοι μοίραζαν τα χαρτιά
Απορίας άξιο
που βρήκα τέτοιο φύλο
Διπλά νοήματα
καθόντουσαν
δίπλα δίπλα
κι εγώ ανάμεσά τους
Διπλή κι εγώ;
Δεν είδα
Η Μαργαρίτα Παπαμίχου γεννήθηκε το 1969 και μεγάλωσε στο Ηράκλειο της Κρήτης. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός σε δημόσιο σχολείο και δραστηριοποιείται στο χώρο της εκπαίδευσης ως εμψυχώτρια Θεατρικού παιχνιδιού. Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά. Το 2018 βραβεύτηκε με τον πρώτο έπαινο στην κατηγορία ποίηση στον 8ο Λογοτεχνικό διαγωνισμό Ποίησης και Διηγήματος «Δημήτριος Βικέλας».