Ώσπου να περπατήσω στο πλατύσκαλο της πόρτας, βήματα δειλά, είναι τα γέλια
σου ακτίνες φωτεινές και το λαχάνιασμα σου, στης καρδιάς το σκίρτημα,
ουράνιο σώμα.
Χίλια τραγούδια αστρόσκονη ως το αγκάλιασμα, μικρόκοσμε μου, ανθίζουν πλάι
σου σύμπαντα και γαλαξίες και χρώματα.
Μα πόσους όρκους να σου δώσω και πόσο άπειρο; Είναι η καρδιά σου βλέπεις,
πιο τρυφερή από του “αγαπώ” την αύρα.
Ολάκερη αιωνιότητα δε φτάνει, αγγελούδι μου, και αν το ταξίδεμα μπορώ, θα
βρω να σου χαρίσω σύννεφα πουπουλένια-μακρινά, για να πλαγιάζεις, να
ονειρεύεσαι, να φέρνεις κόσμο αλλοτινό, στο φτεροκόπημα την άπιαστη ελπίδα.
Θαυματουργό παιδί, πώς θάμπωσες με ευτυχία αδελφική, την περηφάνια;
Μες το απέραντο της ευφυΐας, το λαμπερό, μεγαλοδύναμο καύχημα, του
“αισθάνομαι”. Επέτρεψε μου να γενώ κάτι από σένα, στο αμέτρητο μου χάος.
Πάνω απ’ της Γης τα πέρατα, εσύ.
Τυφλώνεις τόλμη, της αδημονίας την έκρηξη, σαν ξεπροβάλλεις!
◊
Η Αλεξάνδρα Στελλάκη γεννήθηκε την Πρωτομαγιά του 1998. Σπουδάζει Κοινωνιολογία στο Πάντειο πανεπιστήμιο ενώ παράλληλα φοιτά και ως υπότροφος στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος- Deree στον τομέα εξειδίκευσης Human Resources Management. Έχει δεχτεί ποικίλες τιμητικές διακρίσεις και βραβεύσεις σε ποιητικούς και λογοτεχνικούς διαγωνισμούς ενώ στον ελεύθερο της χρόνο ασχολείται κυρίως με το σκάκι ,το ποδόσφαιρο και τον εθελοντισμό. Ακόμη είναι γνώστρια της αγγλικής και της γερμανικής γλώσσας. Ονειρεύεται έναν κόσμο χωρίς ανισότητες με ίσες ευκαιρίες για όλους τους ανθρώπους και όντας θρησκευόμενη με το δικό της τρόπο ελπίζει πως ο παράδεισος θα είναι γεμάτος βιβλία.