Γ. Β.
Κορίτσια βγαλμένα από το πενάκι του Αλμπέρτ Βάργκας. Χαμόγελα και ερωτικά βλέμματα και η πόλη με τα στρας της να σου κόβει την ανάσα. Τραγουδάκια με την γνωστή τεχνοτροπία του Ζοάο Ζιλμπέρτο, τραγουδάκι με κιθάρες από νεαρούς, χαμογελαστούς φοιτητές. Εφηβικοί έρωτες, μια στοά που βγάζει στην άλλη πλευρά της πόλης, ένα μισάνοιχτο παράθυρο στο μέγαρο της γωνιάς, μια ζωγραφισμένη προτομή στην είσοδο του θεάτρου. Λογιών λογιών μυστικά κάτω από το αποψινό φεγγάρι. Ένα φωτισμένο κούφωμα στον ουρανό της πόλης. Βιτρίνες με μηχανικά αλογάκια και χαρτονένια σύννεφα και το μολυβένιο στρατιωτάκι με το ένα του ποδάρι και την τόσο θερμή καρδιά. Ένα βιενέζικο βαλς και πίσω το ρετάμπλο με τις ωραίες δεσποινίδες σε πόζα αναγεννησιακή. Όλα τις νύχτες φέγγουν μες στα μυστικά τους. Ξέρετε, ένα τέτοιο φεγγάρι τα κάνει όλα παράλογα, σαν τις παραμορφώσεις των νερών.
Ένα πρόσωπο γνώριμο, μια σκιά από εκείνες που χάθηκαν στέκει στην πρόσοψη του κλειστού καφενείου. Φιγούρα ανδρική, αλεξανδρινή. Ντυμένη κομψά, με βιβλία που μιλούν για ποιήματα και μετέωρες, θεατρικές σκηνές φέγγει σαν τ΄άστρο τούτης της νύχτας. Ίσως προσμένει τους φίλους του, τρυφερούς νυκταγωγούς που φθάνουν από κάθε γωνιά, κάτι σαν έκπληξη και ίσως βροχή ξαφνική. Θα μπορούσα να τρέξω κοντά του ζητώντας λεπτομέρειες για την ζωή του ή απλά τις κατευθύνσεις για το ειρηνικό ποτοπωλείο της περιοχής. Όμως όχι, καλύτερα να τον αφήσω στην τόση του ησυχία. Πάει να πει, αν του μιλήσω ίσως ραγίσουν χειρότερα αυτές οι τρυφερές μαλτεζόπλακες, ίσως σπάσω τα φτερά ενός στίχου που μόλις και απόψε γεννιέται. Άλλωστε κάποιος είπε, μην εξηγείτε τίποτε αν θέλετε να συνεννοηθείτε.
Τα άστρα που καίνε, ένα κορίτσι με βάμμα γερανιών στα χείλη και φρύδια ζωγραφισμένα με σπίρτα συντροφεύει εκείνο τον μακρυσμένο άνδρα. Η σελήνη του Σάντρο Πένα, ένα αναμμένο λυχναράκι πάνω από τις προσευχές και την κατάνυξη του έρωτά μας. Ας είναι, κανείς δεν πρέπει να αγγίζει τα θαύματα. Και οι φίλοι μας μες στις στοές για πάντα θα ζουν και ίσως θα πρέπει δυο φορές να συλλογιστούμε πριν χαθούμε μες στην φλέβα της πόλης.
Το πρόσωπό του όλο φως και η ζωή του μια καθημερινή φαντασμαγορία. Ένας παθητικός τραγουδιστής που κάνει συντρίμμια την σιωπή που με τόσο κόπο ανέθρεψα. Ας είναι. Κύριε, δώσε να παραμείνει έκπληκτο το ναυάγιο εκείνο, η υπόκωφη εκείνη επίπλωση, η σκουριά που πιέζει και ανεβαίνει πότε πότε, αφήνοντάς μας κάπως έκπληκτους, κάπως ενθυμούμενους. Αφήνω πίσω μου την πόλη και εκείνες τις φανταστικές σκηνές που μόνο οι στίχοι, μόνον αυτοί, μπορούν να ερμηνεύσουν.
Απόστολος Θηβαίος