“Pseudo-Blues of a damn fool”
ή
“Η αλήθεια δεν είναι ποτέ πραγματική”(Β’)
[Prose song “written on a toilet roll”]
Μέχρι που ήρθε εκείνη
Ότι οι ζωντανοί δε ζουν και
Οι νεκροί δεν πεθαίνουν
Έτσι πίστευε
Την ώρα που είχε στραβώσει τόσο η ζωή του
(Και τον έφεραν στα ίσια
Οι στεναγμοί και τα γλυκόλογα που
Όλες τις αλυσίδες και τα ελάσματα θα έλιωναν
Ενώ τον είχαν καθηλώσει στο ίδιο σημείο τα χρόνια
Και μάλλον θα βάραιναν σαν αιώνες)
Και για να δείξει ότι δεν είχε ακόμη πεθάνει
Τού ήρθε αντί να φωνάξει δυνατά
Να γράψει λίγους στίχους
Πάνω σ’ ένα άδειο πακέτο από τσιγάρα
Και ύστερα
Να το πετάξει στο ρέμα τού νερού που κυλούσε
Όπως θα έπρεπε όμως να κυλά η ζωή του
Όπως δε θά ‘πρεπε
Να χορταριάζει το μυαλό
Χωμένος στην ίδια σκατένια ρουτίνα
Στα μαύρα χαράματα και τα
Ναι – τα ατέλειωτα ξενύχτια και
Τα ποτά και τα τσιγάρα και τις βλακώδεις
Φλυαρίες γύρω απ’ τά ανούσια
Τα ασήμαντα τα επαναλαμβανόμενα
Μέσα στον φαύλο κύκλο
Μέσα στο κούφιο κεφάλι του
Όπως τότε που
Για ψύλλου πήδημα και όχι
Για κάτι σημαντικό καθώς θα ήταν
Η παρουσία μιας γυναίκας
Τσακωνόταν με μεθυσμένους
Στα διάφορα στέκια και στα καρεκλάδικα
Όπου μετρούν το βάρος τού άντρα
Με τις ζεϊμπεκιές του
Και έχουν την ψευτομαγκιά στον πρώτο λύκο
Ή τύπους αλλόκοτους
Σπινταρισμένα φρικιά και γαμώσπιτους
Που τον φλόμωναν σα γροθιές στο ψαχνό
Στις αδιάκριτες ανακρίσεις•και
[Ώρα δύο και δεκαπέντε μετά τα μεσάνυχτα]
Ίσως ακόμη να πίστευε
Ότι είχε δίκιο τελικά
Η μισότυφλη γριά στο ρημάδι της
Όταν έλεγε
Πως οι νεκροί περνούν στη σειρά
Μέσα από τον ύπνο και τον ξύπνο μας
Σα να σκίζουν έν’ αόρατο πανί
Και είναι προτιμότεροι
Από τους λογικούς ζωντανούς και τους σώφρονες
Και όσους διδάσκουν
Την ηθική και την καλοσύνη με μαχαιρώματα
Πάνω απ’ τό τάβλι και τα χαρτιά στα καφενεία
Και ότι θα ήταν καλύτερα
Να μην είχε φτάσει ποτέ εδώ
(Ας είναι πολύ αργά για μετάνιωμα)
Από ένα πιο μακρινό παραμύθι
Εδώ όπου δε θα βγει ποτέ νικητής
Παλεύοντας μέχρις εσχάτων
Με τον χειρότερο εχθρό του στον καθρέφτη•