[Οι λέξεις]
Πώς το κάνεις αυτό;
Πυροβολείς με τα δάχτυλα
Η σιγουριά στο πρόσωπό σου
είναι μια τρίχα που γλίτωσε απ’ το ξυράφι σου
Οι κλέφτες κι οι αστυνόμοι σου
είναι θαμμένοι από καιρό στις γλάστρες της αυλής
Σημαδεύεις
Θα το μετανιώσω
Όμως την επόμενη
θα μπω μπροστά στο σμήνος των πουλιών
και θα την φάω στον ουρανίσκο
Τα πούπουλα που θα αιωρούνται
θα ‘ναι λέξεις
που δεν μπόρεσαν να κατευνάσουν
την αφή σου
[Μέθη]
Εγώ κι εσύ
Κρατάμε το σεντόνι
Ο ένας απ’ τη μια κι ο άλλος απ’ την άλλη
Επάνω του τέσσερα μωρά
μεθάνε ουρανό απ’ τα στήθη μου
Όση κι αν βάζεις δύναμη
το ύφασμα σου γλιστρά
Στα πόδια σου μπροστά πεθαίνουν
οι εποχές
[Επιστροφή]
Είμαι μικρή
Είμαι δικιά σου
Αυτό μπορεί να σημαίνει οτιδήποτε
Ότι μ’ έχεις πάντοτε μαζί σου
ή κι ότι μένω θαμμένη στο μαξιλάρι σου
τις νύχτες
Μπορεί απλά να σημαίνει
πως όταν ενώνουμε το σάλιο μας
δεν χωράω στο οπτικό σου πεδίο
και μπαίνω στα πνευμόνια σου
Όχι μωρέ
Είμαι δικιά σου πα’ να πει
να επιστρέφω στα δάχτυλά σου
από ανάγκη να είμαι ακριβώς αυτό
και να μικραίνω τόσο όσο να με λιώνεις
ακούσια
Ο Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος γεννήθηκε το 1979 στην Καλαμάτα. Για την ποιητική του συλλογή “Αταξίδευτα” (poema 2015) έλαβε το βραβείο Μαρία Πολυδούρη το 2016.”