Χλωμά τα χείλη των ψυχών που ξεστράτησαν.
Η βροχή που πέφτει κάλυψε τις λέξεις που καρφώθηκαν στο σώμα τους.
Το αίμα κόκκινο μελάνι διαγράφει τα λόγια που ξεχάστηκαν.
Χλωμά τα χείλη αναζητούν δροσιά
στα ρυάκια της βροχής που συνεχίζει ανελέητα.
Άγουρες και συνάμα άηχες
οι λέξεις που έχουν ξεστομίσει στα τόσα χρόνια,
στα χρόνια που σιώπησαν τα συναισθήματα ,
ψωμί που σώθηκε με μιας.
Χλωμά τα χείλη που ντύθηκαν με λόγια αλλιώτικα ,
λόγια ελπίδας που έλειψε.
Ψελλίζουν τη ζωή τρεμάμενα,
κυοφορούν λέξεις που είχαν μείνει άχρωμες
φως ανεπαίσθητο ,
στο πέρασμα από τη θλίψη στη ελπίδα.
Κόκκινα πια χείλη
που άφησαν την πένα των συναισθημάτων
να διαγράψει την όψη τους
μεταμορφώνονται και κατακλύζουν
τους δρόμους της ψυχής.
Χλωμά τα χείλη ήτανε
μα τώρα πια η βροχή τα δρόσισε,
τα πότισε με χίλιες αποχρώσεις,
αρθρώνοντας λέξεις χαράς, φως που άνθισε ,
μέσα στα τόσα χρόνια που είχανε σωπάσει .
Ο Δημήτρης Καρπέτης γεννήθηκε στην Ορμύλια Χαλκιδικής το 1969. Από το 2000 δουλεύει σε Δημόσια Υπηρεσία. Έχει ταξιδέψει σε Ευρώπη και Αμερική. Γραπτά του έχουν δημοσιευθεί σε πολλούς λογοτεχνικούς ιστότοπους. Πάντα θα προσπαθεί και θα αγωνίζεται για μια κοινωνία με κέντρο πραγματικά τον άνθρωπο.