Βρισκόμουν χαμένη στο ψυχρό δωμάτιο ενός λαβυρίνθου νοσταλγικής ρέμβης ⸱ με το χλωμό φως από τον γυμνό γλόμπο της ανεστραμμένης οροφής των ματαιώσεών μας, με τις γκραβούρες στους τοίχους που απεικόνιζαν την πόλη μας σε χρόνια που δεν υπήρξε και με τους πολυκαιρισμένους καναπέδες γύρω από το τραπεζάκι, που το κοσμούσε μια γλάστρα με ψεύτικα λουλούδια.
Μια σύνθεση νεκρής φύσης στροβιλιζόταν και στο μεταξύ καρτερούσαμε οι πεθαμένοι ένα διαπιστευτήριο για το αύριο.
Με τη ματιά λοξή, έβλεπα εκείνο το παιδί να κοιμάται κάθε μέρα σε διαφορετική γωνιά, εξερευνώντας την ακουστική του χώρου καθώς το ραδιόφωνο συντονιζόταν ευθύς με την εμφάνισή του σε συχνότητες που εξέπεμπαν κλασική μουσική.
Και όμως, ήταν για χάρη του παιδιού αυτού που ξάφνου γαλήνευα τον θάνατό μου ως να έβλεπα της ζωής μου την συνέχεια.
Και στους άλλους φαινόταν τάχα σαν να ξαναζωντάνευα, μέσα από έναν αγγελικό ύπνο υπό τους ύμνους των Χερουβείμ.
◊
Η Δώρα ζει, σπουδάζει και εργάζεται στην Αθήνα. Μελετά ποίηση και ασκείται στην γραφή της. Ελπίζει να καταφέρει κάποτε να γράψει ένα ποίημα.