[Σπουδή στη ματαιότητα
ή Pseudo-Blues (Prose song “written on a toilet roll”)]
Θα μπορούσα (θα το ήθελα)
Να έχω φύγει (να έχω μείνει)
Με τους λίγους (με τους ελάχιστους)
Που το πλήθος φτύνει στο πρόσωπο
Αν μπορούσα (αν το ήθελα)
Θα είχα φύγει (θα είχα ξεμείνει)
Και τα τζιτζίκια (και τα πουλιά)
Θα τραγουδούσαν
(Θα χαιρετούσαν τον παλιό τους φίλο)
Με τα βραδινά τραγούδια
(Με τα πρωινά χαιρετίσματα) αλλά
Μολονότι αυτό νομίζω
(Ή μήπως δεν- )
Τί θα μπορούσα να κάνω
(Τί δε θα μπορούσα να πω)
Μοιάζει σα να μην ξέρω πια τί θέλω
Κλεισμένος σ’ αυτό το στενό
(Χαμένος μέσα στο ορθάνοιχτο)
Τρελάδικο τού μυαλού
Όπου οι σκέψεις κοπανούν τους τοίχους
Γυρεύοντας διαφυγή
(Ίσως ψάχνοντας να τρυπώσουν
Σε άλλες σκέψεις και να γίνουν
Επιτέλους κάτι)
Σε ένα άγνωστο
(Ακαθόριστο) διάστημα
Με αναδρομές στο μέλλον
(Στο παρελθόν που περιμένει μπροστά μας)
Δυο βήματα πριν το τέλος
(Δυο βήματα πριν την καινούργια αρχή
Που λένε πως ξεκινά όταν όλα τελειώνουν)
Και μια μουσική σαν από αηδόνια στη φυλλωσιά
(Στη ρεματιά)
Στο κεφαλόβρυσο
(Νεράιδας που κοντοστάθηκε στο πηγάδι)
Τραγουδώντας
Γλώσσα ακατάληπτη (των αγγέλων)
Να με συνοδεύει ώσπου γυρνώ(επιστρέφοντας
Σε ό,τι ξοπίσω με ακολουθεί)
Τον χαραγμένο δίσκο στο πικ απ
Για να πω (ξοδεύοντας τις εμμονές μου)
Πόσο μαντάρα έγινε η ζωή μας
Ενώ το γέλιο σου δε σβήνει
Ακόμη κι αν λείπεις καιρό μακριά
Και είναι
Αδιανόητο όσο κι αν το προσπαθώ
Αφού δεν κατορθώνω ν’ αλλάξω τον κόσμο
Να κόψω το ποτό (τον καπνό)
Τα ξενύχτια (τα “no-night-stand”)
Τις ατέλειωτες
Παιδιάστικες βλακείες που εξακολουθώ
Πατώντας πάνω στα ίδια σκατά κάθε βράδυ
Στα πιο σκοτεινά στέκια
Όπου κάποιοι (όχι πολλοί)
(Που φτάνουν όμως στο μέτρημα)
Σα χτικιασμένα ραδίκια
(Χάρβαλα που έχασαν τα ζύγια τους)
Κυνηγούν το δράκο μέρα νύχτα
Και θυμωνιέρηδες στα φραπενεία
Που φωνάζουν
“Παλικάρι, τα ζάρια εδώ, στο μάστορα!” •είπα
Λοιπόν πως θα γυρίσω
Παρασυρμένος απ’ τήν ορμή ποταμού
(Πως δε θα γυρίσω
Με τόσα βέλη καρφωμένα στη ράχη
Και οιωνούς να φτερουγίζουν
Πάνω απ’ τό άδειο μου καύκαλο)
Στις βλακώδεις έγνοιες για το αύριο
Στις μέριμνες που είναι
Σπουδή στη ματαιότητα
Σάμπως
Να άφησα την πόρτα ξεκλείδωτη
(Μήπως δεν πότισα τις γλάστρες στον κήπο)
Το τρίξιμο μιας παλιάς πολυθρόνας στο σκοτάδι
(Ένα αλλόκοτο ψιθύρισμα στο παράθυρο)
Η φήμη ότι όσοι χάθηκαν
Μπαινοβγαίνουν στα όνειρα
(Μάς αγγίζουν στον ύπνο)•έτσι σιγά σιγά
Το βλέπω
Θα φαγωθεί και πάλι η καρδιά μου
Και οι φίλοι θα ξεσπάσουν
Στο πιο βουερό χειροκρότημα•