Νύχτα και μέρα μετρώ τους κρίκους της αλυσίδας
περασμένης στο χέρι σαν κόσμημα,
δώρο για τα χρόνια που θυσιάστηκαν στο βωμό των ισχυρών.
Βαριές οι ώρες γεμάτες κόπο και ιδρώτα
καμαρώνοντας τη λάμψη τους στον καυτό ήλιο.
Ορίζοντας που φτάνει μέχρι την άκρη των κρίκων
απαγορευμένος τόπος εκεί που το μάτι αναζητά τον ουρανό.
Τόπος άγνωστος γι’ αυτούς που χρόνια τώρα αλυσοδέθηκαν
ακολουθώντας το καλό παράδειγμα,
γι’ αυτούς που έγιναν υπόδειγμα σκλάβου
στην δούλεψη κάποιου Ρωμαίου κατακτητή του τώρα.
Μόνο πληγές και ματωμένα δάκρυα
αυτά που του χάρισαν τα σιδερένια περιδέραια,
καθώς ο ιδρώτας τρέχει στην άκρη του ματιού του
ορίζοντας μικρός και άπιαστος.
Αλυσίδες αιώνων που έκλεισαν τα όνειρα
σε χώρο που φυλάσσεται με πείσμα
μήπως και πάψει ο σκλάβος
να προσφέρει τη ζωή του στο βωμό των ισχυρών.
Ώρες ατέλειωτες οι ώρες της θυσίας
ασήκωτες οι προσταγές τους.
Ώρες ελάχιστες οι στιγμές ελπίδας
που ξεδιψούν τα ξεραμένα χείλη των δούλων!
Δημήτρης Καρπέτης εργάζεται σε Δημ.Υπηρεσία από το 2000 και κατάγεται από την Ορμύλια Χαλκιδικής.Έχει ταξιδέψει πολύ σε Ευρώπη και Αμερική ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε πολλά λογοτεχνικά περιοδικά και ιστότοπους και πάντα θα αγωνίζεται για μια κοινωνία που θα έχει για κέντρο της πραγματικά τον άνθρωπο.