[Τα δάχτυλα]
Πέρα από τα προσωπικά δράματα
και τα λόγια που προλειαίνουν θλίψη
αναζητούμε δυο δάχτυλα φωσφορικά
αυτά που φωτίζουν τις κατακόμβες
τις κρύες νύχτες της περισυλλογής
Δεν είναι εύκολη υπόθεση ο έρωτας
ακόμη κι αν βρεις το αντικλείδι του
σε περιμένει στη γωνία ο αντίλαλος
η διαφορετική εκδοχή της μοναξιάς
γιατί ο εαυτός σου είναι πάντα ένας
Τελικά το ένστικτο της ελευθερίας
υπερισχύει κάθε άλλου αγγίγματος
και το πρωί δυο σπασμένα δάχτυλα
ουρλιάζουν πάνω σε λευκά σεντόνια
Κι εμείς σαν ξένοι να κοιταζόμαστε
[Τυφλός με δόσεις]
Καταληκτική ημερομηνία
οι δύο επόμενες δεκαετίες
Ωραία ερήμωση της όρασης
επειδή τα χρώματα είναι τυφλά
δεν μπαίνουν ποτέ στο άνθος
κι άντε μετά να αμαρτήσεις
«Πρέπει να συνηθίσεις να γελάς
λύπη υπάρχει μόνο στα χαρτιά»
Κατά βάση κι εγώ συμφωνώ
να πεθαίνουμε όλοι με δόσεις
να προλαβαίνουμε, βρε αδερφέ
να κάνουμε τις διακοπές μας
Τόσες φορές μελλοθάνατος
και ακόμη να με διαβάσεις
[Αξίζει ο πνιγμός;]
Τζάμπα όλος ο καυγάς
Δε χωρά πια αμφιβολία
πως ακριβώς κάτω μου
χορεύουν οι εγκέλαδοι
κι η εξόρυξη κοστίζει
Αλλά ως εδώ με τη γη
Αυτοί που την πούλησαν
είναι επίδοξοι σφετεριστές
ενός ακόμη πλανήτη
Κλείνοντας μετά το βιβλίο
– δε γινόταν και αλλιώς –
στράγγιξα όλα τα αίματα
και τα άδειασα στη θάλασσα
Εννοείται ότι μεσολάβησαν
πολλά καθημερινά ναυάγια
(όσα τουλάχιστον πρόλαβα
να καταγράψω στο χαρτί)
Ο πνιγμένος πάντα πιάνεται
απ’ τα μπόσικα του ποιήματος
Γιώργος Γκανέλης - Ακτινογραφία θώρακος – Θράκα, 2019