ΑΚΗΔΙΑ
ΣΤΙΣ ΕΞΙ ΠΑΡΑ ΕΙΚΟΣΙ ΠΕΝΤΕ το απόγευμα, ο άντρας γύρισε το κλειδί στην πόρτα. Την άνοιξε, μπήκε μέσα, την έκλεισε και μόνο όταν ακούμπησε τα κλειδιά του στο έπιπλο άρχισε το σπίτι να υποψιάζεται πως ένας από τους κατοίκους τους, ο λιγότερος σημαντικός, είναι η αλήθεια, ήταν παρών και πάλι μετά από εννιά ώρες και δέκα λεπτά απουσίας.
Ο άντρας, που είχε πια αφήσει τα κλειδιά κι ετοιμαζόταν να βγάλει το σακάκι του, εκτός, και ίσως εξαιτίας του ότι ήταν ο λιγότερος σημαντικός από τους κατοίκους, ήταν επίσης κι ο πιο αθόρυβος. Σε αντίθεση με το παιδί που η φωνή, η ομιλία ή το κλάμα του ακούγονταν ήδη από το ασανσέρ κάθε φορά που επέστρεφε, και της γυναίκας που εξαιτίας της γνώριμης συγχορδίας χεριού, πατώματος και τσάντας που αφήνεται να πέσει ελεύθερα, το σπίτι είχε μάθει να ανιχνεύει άμεσα, πολύ πριν αφήσει, ή μάλλον εκσφενδονίσει, τα κλειδιά της στο έπιπλο, ο άντρας ήταν πιθανό να φτάσει και μέχρι την κουζίνα, ακόμα, χωρίς κανένας να τον έχει αντιληφθεί.
Κάτι τέτοιο όμως αυτή τη φορά δεν έγινε, γιατί η γυναίκα, που βρισκόταν βυθισμένη στην πολυθρόνα του σαλονιού, άκουσε αμέσως το χαρχάλεμα των κλειδιών στο ξύλο. Τότε, χωρίς να σηκώσει τα μάτια από τη στοίβα των χαρτιών που έκρυβαν τους μηρούς της, είπε: «Ήρθες», σχεδόν ασυναίσθητα, καθιστώντας δύσκολο να διακρίνει κανείς κατά πόσο απευθύνει ερώτηση ή κατάφαση. Δίλημμα που ο άντρας έλυσε με μια αυθαίρετη απόφαση, όταν απάντησε: «Ναι. Μόλις».
Κι αυτές ήταν οι μόνες λέξεις που ακούστηκαν για τα επόμενα τρία λεπτά.
[Σελ.11,12]
Περιεχόμενα:
ΑΚΗΔΙΑ
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΑΓΕΛΗΣ
ΤΡΕΙΣ ΣΤΙΣ ΠΕΝΤΕ
ΣΛΟΥΤΚΙ
ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ
ΜΑΘΗΜΑ ΧΕΙΡΟΤΕΧΝΙΑΣ
Η ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ
Εφτά διηγήματα, εφτά ιστορίες εγκλεισμού, εφτά κτίρια που οι τοίχοι τους διαποτίστηκαν από αμαρτίες ανθρώπων, εφτά ήρωες που παλεύουν ή όχι να ξεφύγουν. Εφτά αμαρτήματα που ενώ στη Δύση κατηγοριοποιήθηκαν γρήγορα απειλώντας ψυχές με αιώνια καταδίκη, στην Ελλάδα κατέφτασαν με λιγότερη φόρα, ως κυρίαρχοι πονηροί λογισμοί.
[Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου.]
Νατάσα Σίδερη - Κυρίαρχοι πονηροί λογισμοί - Ο Μωβ Σκίουρος, 2018