[Λογοκρισία]
Οι λέξεις το αλάθητο του ενστίκτου
προηγούνται κάθε αναστεναγμού
και σιωπούν μετά από το έγκλημα
κι όταν τα βράδια αγριεύει ο αέρας
λικνίζονται στα πόδια του χάους
Δεν έχω πλέον καμία αμφιβολία
πως γνωριστήκαμε σε λάθος χρόνο
δεν είναι αλήθεια ότι τις συνήθισα
αγνοώ επιδεικτικά τη σημασία τους
Και πώς γίνεται να τις προφέρω
χωρίς να τρέμει λίγο η γλώσσα μου
μα στο χαρτί να γίνονται στάχτη;
Ιδιωτικώς παίζουν με τα νεύρα μου
δημοσίως μ’ αφήνουν ν’ αυτοσχεδιάζω
και μετά το τέλος της λογοκρισίας
μου κάνουν πάντοτε το τραπέζι
[Ασπιρίνες]
Η δίψα για ουρανό συνεπάγεται βροχή.
Υπάρχουν όρια ακόμη και στον θάνατο.
Να κλείσεις βιαστικά τις αποσκευές σου
και να γυρίσεις ανάποδα τον Σεπτέμβρη.
Στην τελική να αγαπήσεις τη μοναξιά.
Νομίζω όμως ότι απέτυχα παταγωδώς.
Το βλέπω καθημερινά στα ποιήματα.
Δε μου δίνουν πια σημασία τα κόμματα.
Στο βάθος αναποδογυρισμένα φωνήεντα
προέκταση ενός παιδικού τραύματος.
Οι εποχές αλλάζουν, ποτέ χωρίς φθορά.
Το καταλαβαίνω καλύτερα όταν ξενυχτάω.
Στο ίδιο σημείο κολλάει η αιωνιότητα.
Δεν ανταποκρίνεται στο ηλεκτρικό φως.
Υπό άλλες συνθήκες θα έλεγα πως ζω
τώρα πληρώνω την ασυδοσία της μνήμης.
Το αποδέχομαι και συνεχίζω να φλυαρώ
αγοράζοντας απ’ το περίπτερο ασπιρίνες…
[Η συντέλεια της γραφής]
Κι όταν πηδάω στο κενό έξι τα χαράματα
κι ο χρόνος αναποδογυρίζει τα ποιήματα
είναι φοβερή η ένταση εκείνης της στιγμής
και κυρίως οι σπασμένες λέξεις στο χαρτί
Τραβώντας μετά τον στίχο από τα μαλλιά
γυρίζεις πλευρό και επιτέλους κοιμάσαι
τα υπόλοιπα στον θάλαμο του νοσοκομείου
ή στα μηχανήματα κοπής των κρεάτων
Και δεν είναι ώρα να μιλάμε για αισθητική
όταν τα κλιματιστικά δουλεύουν στο φουλ
μόνο να δώσουμε μια ευκαιρία στην Τέχνη
να μην αναδιπλώνεται εφεξής στα σύννεφα
Κι αν αλλάζω συνεχώς ρηματικά πρόσωπα
είναι γιατί ο θάνατος πάντα καιροφυλακτεί
O Γιώργος Γκανέλης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Κλασική Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Είναι καθηγητής Φιλολογίας στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές “Ανάπηροι δρομείς” (2012), “Ο σκοπευτής της μνήμης” (2013), “Χρεοκοπία ιδεών” (2014), “Εκτός εαυτού” (2015) και “Υπό το μηδέν” (2017), όλες από τις εκδόσεις Στοχαστής. Συμμετέχει στο συλλογικό έργο “Το θέατρο στην ποίηση” (2017). Επίσης ανθολογείται στο ”Ποιητικό Ημερολόγιο” των ετών 2013-2017. Πολλά ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε ηλεκτρονικά περιοδικά.