Οι φόβοι ολάκερης της πλάσης, κατέληξαν στο κτήμα με τις μαραμένες τουλίπες.
Στον τόπο εκείνο, γήρας και νεότητα λαχανιάζουν και ύστερα σωριάζονται ομοιοτρόπως.
Εκεί, σκέφτηκα να σε ντύσω με «ανάθεμα», να σε χορέψω τον πιο ήσυχο σκοπό, να σε ρωτήσω τα παράξενα, τα ελκυστικά, τα ανεξήγητα.
Θέλησα να φορέσω την προσμονή, να υπομείνω τους δυνατότερους των κραδασμών και να σωπάσω ατέρμονα, σχεδόν μηχανικά, κλείνοντας ένα προς ένα τα στόματα στου κόσμου τα τρομακτικά αμαρτήματα.
Τότε, σε άφησα να τρέξεις για να λογιάσω μέχρι που φτάνει η σοφία και το έλεος. Μα εσύ περπάτησες το θάρρος ίσα με δέκα βήματα και έκοψες τα λουλούδια- θεέ μου, λάτρεψα την καταστροφή- και λύγισα πιότερο και απ’ τους άψυχους βλαστούς.
Τα ανθρώπινα «θέλω» και τα απάνθρωπα «μπορώ» σε συνοδεύουνε καρτερικά και ας πήρανε ως μακρινό αντάλλαγμα την αιωνιότητα σου. Μέσα σε τόσο χώμα, δακρυσμένο, λοξοπερπατημένο έφτιαξες τη ζωή.
Την ώρα που ο ουρανός μετανοούσε, έλουσα τις μνήμες σαν ανήμπορα νεογνά και ευχήθηκα τη μέρα που εμείς οι αγεωμέτρητοι θα τέμνουμε τις συνειδήσεις μας, να ανθίσει η τόση ματαιότητα και να μας επιτρέψει πλέον δικαιωματικά, για μια στιγμή μονάχα, τη λαχτάρα.
Η Αλεξάνδρα Στελλάκη γεννήθηκε την Πρωτομαγιά του 1998. Σπουδάζει Κοινωνιολογία στο Πάντειο πανεπιστήμιο ενώ παράλληλα φοιτά και ως υπότροφος στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος- Deree στον τομέα εξειδίκευσης Human Resources Management. Έχει δεχτεί ποικίλες τιμητικές διακρίσεις και βραβεύσεις σε ποιητικούς και λογοτεχνικούς διαγωνισμούς ενώ στον ελεύθερο της χρόνο ασχολείται κυρίως με το σκάκι ,το ποδόσφαιρο και τον εθελοντισμό. Ακόμη είναι γνώστρια της αγγλικής και της γερμανικής γλώσσας. Ονειρεύεται έναν κόσμο χωρίς ανισότητες με ίσες ευκαιρίες για όλους τους ανθρώπους και όντας θρησκευόμενη με το δικό της τρόπο ελπίζει πως ο παράδεισος θα είναι γεμάτος βιβλία.