[φταίξιμο]
πλέον περνώ συχνά τη θεωρία του χάους γι’ ατυχία
– δε φταίει ο άλλος που εσύ έχεις κακό εαυτό
είναι μια ωραία αντίδραση στο
μου βγάζει τον κακό μου εαυτό
και μια πεταλούδα φέρνει βροχή στην πόλη
βέβαια
για χάρη ενός ποιήματος βρέχει απόψε
για τον κακό σου τον καιρό
για τον κακό σου εαυτό
για την αναπνοή που δυσκολεύεσαι να πάρεις
μετά το σούπερ μάρκετ
το χασάπη
μετά που σ’ ερωτεύτηκε
-εξόν τις Τρίτες που ‘παιρνε ρεπό-
για χάρη ενός ποιήματος απόψε
σε θυμάμαι
– και για χάρη ενός άλλου σίγουρα θα σε ξεχάσω·
[Σελ.22]
[εκείνη όμως έμαθε]
– τ’ όνομά της ήταν
Αφροδίτη ή Γεωργία ή Αναστασία
γεννημένη το ‘60
εικοσιενός χρονών κοπέλα
με μια σακούλα χάπια
το ‘81
επί Ράλλη ακόμα
που οι άνθρωποι έκλαιγαν αλλιώς˙
τόσα χρόνια μετά κανείς δεν το θυμάται
κι αυτό δεν είναι επιτάφιος
δεν είναι μνημόσυνο ούτε αφιέρωση
είναι η ιστορία εκείνης που δεν την άφησαν να μάθει
– εκείνη όμως έμαθε
και αγαπήθηκε δις πληγώθηκε μία έθαψε τρεις
η Αφροδίτη ή Γεωργία ή Αναστασία γελούσε˙
γελούσε πολύ για δυο τρεις τέσσερις μέρες˙
γελούσε τόσο που την έστειλαν στη Θεσσαλονίκη
την είδε ένας γιατρός τής έδωσε ένα χαρτί και
μια σακούλα χάπια
κι εκείνη του ανταπέδωσε έναν Επίκουρο
μισό Βιργίλιο και ένα γεμάτο χορταστικό
την αδερφή μου έχασα όχι τη ζωή μου˙
και γύρισε στη Δράμα
– όλα αυτά το ‘81
η Αφροδίτη ή Γεωργία ή Αναστασία
πάντοτε όμως θυμόταν ότι το ‘81
επί Ράλλη ακόμα
οι άνθρωποι έκλαιγαν αλλιώς˙
[Σελ.28,29]
[στένεμα]
-μου ‘πε να κάνω στένεμα σ’ ένα ποίημα
να κάνω τ’ απαραίτητα κοψίματα
να το δω ξανά σε κάνα δυο βδομάδες
να το κάνω ακαριαίο
να ‘μαστε όλοι ευχαριστημένοι
-ήθελε να πει
αλλά δεν είπε-
κι εγώ να τρέμω και μόνο στο διαβάστηκε
και που όλοι ξάφνου γίνονται έμπειροι
-πάνω απ’ όλα έμπειροι-
και μου λένε ατάκες όπως
μου αρέσει ως πράξη
ως εκφορά
ως σύνολο
-εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω γρυ-
αλλά το στένεμα στένεμα
να θες ρε παιδί μου
να ξεχειλώσεις λιγάκι τα λόγια σου
και να μην μπορείς
να τρέμει το φυλλοκάρδι σου
μήπως δε γίνεις κατανοητός
-φτάνει-
μη σε περάσουν για τίποτε παλαιικό
κάτι που ‘χει ξεφτίσει
κι έχει περάσει η μπογιά του
-φτάνει-
και να ‘ρχεται
ο άλλος σεινάμενος κουνάμενος
ο κύριος από καθέδρας
κι εσύ να φοβάσαι
διότι όλα
-ασχέτως από που ξεκινάνε-
στο φόβο πάντα καταλήγουν˙
[Σελ.58,59]
Δημήτρης Αθηνάκης - Φτηνό κρεβάτι – Πόλις, 2018