κομμένα πόδια
κομμένα χέρια
κομμένες γλώσσες
κεφάλια δίχως
σώμα
σώματα δίχως
πατρίδα
μιαν έρημος
πλημμυρισμένη στο αίμα
μια θάλασσα άνυδρη
από την σήψη
*
“για μια πατρίδα καμωμένη
από θάνατο” φώναξε
κι έπειτα ύψωσε τα μάτια
προς τον καπνισμένο ουρανό
“Αλ Μουίντ”, συνέχισε,
“αυτό είναι το έργο Σου;”
κι ήπιε το λασπωμένο νερό
από την λακκούβα του δρόμου
*
μόλις ο θάνατος πάτησε
και στα τελευταία σώματα
το παιδί βγήκε από την
κρυψώνα του
ήταν μέρα
κι ήταν σκοτάδι
ήταν γιορτή
κι ήταν θρήνος
στην άκρη του δρόμου
πέρα από τις στάχτες
ένα μικρό μη- με- λησμόνει
παρέσυρε το μάτι
ένα παράθυρο
για να ξεφύγει από τον όλεθρο
*
η μάνα του ήταν νεκρή
σκοτωμένη από την τελευταία
επίθεση
των πεφωτισμένων σωτήρων
το παιδί διψούσε
για γάλα
η ζέστη
φούντωνε την αποφορά
το’ να της βυζί
ήταν κομμένο και πεταμένο
στον κήπο
το παιδί το σήκωσε
ευλαβικά
και βύζαξε τον θάνατο
όπως ποτέ κανείς
δεν βύζαξε
ζωή
*
ο δάσκαλος χαμήλωσε
τα μάτια -σχεδόν
από ντροπή- και ψέλλισε
τα λόγια
του Χαζρατ Αλί:
“η πίκρα αυτού του
κόσμου
είναι η γλυκύτητα
του άλλου
και η γλύκα αυτού
του κόσμου
είναι η πίκρα
του άλλου”
μα πώς να νιώσει
γαλήνη η ψυχή του
όταν ήξερε καλά
πως τα παιδικά μάτια
απέναντί του
είχαν αντικρίσει
έναν τέτοιο πόνο
που ακόμα κι ο Θεός
θα λύγιζε από την φρίκη του;
*Ο Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος γεννήθηκε στο Καρπενήσι το 1989. Ασχολείται με τη δημοσιογραφία, την κριτική λογοτεχνίας και την ποίηση. Η Βαβέλ ( εκδόσεις Anima, 2017) είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή. ** Ένα μέρος των ποιημάτων αυτών πρωτο-δημοσιεύθηκε στο ηλεκτρονικό λογοτεχνικό περιοδικό states.com