Την κατατρύχει το κακό,
που ανάβει τα φώτα στα δωμάτια
του νου της ηλεκτροφόρα πλέγματα.
Αυτό που φλογίζει τις κόρες των ματιών,
βάφει ματαίως κόκκινο το ασπράδι
και κάνει τις ζάρες σκληρές – ανυποχώρητες,
πυρώνοντας τις κλειδαριές στους ναούς.
Ενόσω μεγάλωνε μαζεύοντας
τακτοποιούσε όλους τους θησαυρούς σ’ ένα κουτί,
να το κλωσάει ως δράκαινα η κόρη της.
Πηγάδι άπατο της Πανδώρας,
ένα κασελάκι που εσωκλείει όλα τα ευτυχήματα
που εφευρέθηκαν ποτέ- οι φάκες από χρυσάφι.
Το υλικό που κρατάει στα χέρια της η Κλωθώ,
κάνοντας τις χούφτες της κλεψύδρα.
Από την πρώτη καταγεγραμμένη ανατολή
που μας γνωστοποιεί ότι
άνθρωποι φιλοξενήθηκαν στη Γη.
Αυτή περπατά μπροστά,
ενώ από πίσω της ακολουθούν όλες οι κόρες.
Σαν θηλυκοί δαίμονες, τσιμπιούνται και δαγκώνονται∙
ξύνουν και μπήγουν δόντια νύχια κλοτσώντας χορευτικά.
Κάπως έτσι εμφανίζονται με πούπουλα και ρολόγια σε γκαλερί
σε έδρανα, αμφιθέατρα, εκπομπές, ιεροτελεστίες,
πορείες και καθιστικές διαμαρτυρίες.
Κάποιες φορές στην αγχόνη
κι άλλες σε διευθύνουσες περιστρεφόμενες πολυθρόνες.
Όλο γλύκα και αιχμηρά χαμόγελα η Κακεντρέχεια.
Μετρώντας τα κέρματα,
φτιάχνοντας αυτοσχέδιους πίνακες για
το κόστος, το κέρδος.
Αλλοίμονο∙
δεν βλέπει ποτέ ολόκληρη την φωτογραφία
της οικογένειας,
που συνθέτει ένα μεγάλο πρόσωπο.
Σαν άδολη γάγγραινα που επεκτείνεται.
Μία κόρη είναι το αυτί που κολλά κρυφά σαν πεταλίδα,
άλλη το φρύδι που γίνεται τόξο για άηχο βέλος,
κάποια το βλέφαρο που σκεπάζει την αλήθεια,
μια επόμενη το στόμα που ντύνει
γδύνοντας τα κόκκαλα από τις πέτσες∙
Και ούτω καθεξής.
Όλες μαζί ενωμένες για το είδωλο της Ανέχειας.
H Αλεξάνδρα Ελευθερίου γεννήθηκε το 1996 στη Λάρισα. Αποφοίτησε από το Παιδαγωγικό Τμήμα Προσχολικής Εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Φοιτά στο ΠΜΣ για τη Δημιουργική Γραφή στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Λατρεύει τη Λογοτεχνία.”