Τρεις γυναίκες
έτυχε να πιάσουν σπίτι
στον ίδιο δρόμο.
Και συνέβη στα παράθυρά τους,
να κοιτούν στον κοινό ακάλυπτο.
Μόνο μαύρα πανιά
ανασαίνουν ανεπαίσθητα,
επάνω στα σκοινιά της μπουγάδας τους.
Σαν λάβαρα
μιας μικρής μαχήτριας.
Σαν σημαίες άσημης Μνήμης.
Και τα τρία αυτά σπίτια
διαθέτουν από ένα αδειανό
επιπλωμένο δωμάτιο
παιδικό.
Τέσσερις τοίχοι το αγκαλιάζουν καθημερινά.
Και περιβάλλουν τις προσπάθειες
αυτών των γυναικών.
Κάθε φορά με την χαραυγή,
εκείνες ξεσκονίζουν με φροντίδα.
Καθαρίζουν με προσήλωση.
Στο τέλος κάθονται αποκαρωμένες,
στην άκρη του κρεβατιού.
Εκεί κοιτάζουν τις ίδιες φωτογραφίες,
λες και είναι η πρώτη φορά.
Έπειτα βγαίνουν στους δρόμους
της Πόλης.
Ταξιδεύουν σαν πουλιά της προσφυγιάς.
Κοντοστέκονται σαν ζωντανά μνημεία,
αγέρωχα να υπενθυμίζουν
σε όλους την αίσθηση της φλόγας,
που καίει σε τρία κεριά
ξεχασμένα στο εκκλησάκι της γειτονιάς.
Τρεις γυναίκες.
Δεν είναι τάχατες ήδη αρκετές;
Για να κατανοήσει αυτή η κοσμική γωνιά
τον μισεμό μιας δίκαιης Κοινωνίας.
H Αλεξάνδρα Ελευθερίου γεννήθηκε το 1996 στη Λάρισα. Αποφοίτησε από το Παιδαγωγικό Τμήμα Προσχολικής Εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Φοιτά στο ΠΜΣ για τη Δημιουργική Γραφή στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Λατρεύει τη Λογοτεχνία.”