Η νεοεκδοθείσα συλλογή ποιημάτων μου αποτελεί κατά κύριο λόγο τη συνέχεια της προηγούμενης με τίτλο «Φτωχά τα λόγια», όπου και αναφέρεται «Η απώλεια», τα σημάδια της οποίας αποτυπώθηκαν σε ποιήματα που έγραψα στη συνέχεια και συμπεριλήφθηκαν στην παρούσα συλλογή.
Η ποίηση είναι η μορφή του λόγου εκείνη στην οποία συνήθως επιλέγω αυτόματα να γράψω επειδή μου προκύπτει εντελώς φυσικά και αβίαστα. Ό,τι με επηρεάζει και αποτελεί το έναυσμα για να γράψω κάτι ήτανε ανέκαθεν το οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μου, στον περιβάλλοντα χώρο, στην κοινωνία στην οποία βρίσκομαι. Άθελά μου γίνομαι παρατηρητής και κοινωνός της και μεταφέρω στο χαρτί ό,τι με αγγίζει και τα συναισθήματα και τους προβληματισμούς που μου έχει προξενήσει με βάση την αλήθεια μου. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως γράφοντας για ό,τι συμβαίνει γύρω μας, βρίσκουμε ο καθένας εν πολλοίς τη λύτρωση που πρωτίστως έχει ανάγκη. Και όταν οι ιδέες, οι απόψεις, τα συναισθήματα μετακινούνται στους αναγνώστες, βρίσκεται ίσως ο χώρος και για τον καθένα από αυτούς να ακουμπήσει εκεί και να βρει κάτι δικό του.
Τα ποιήματα της συλλογής αυτής ποικίλλουν. Άλλα είναι επετειακά, άλλα κοινωνικού και προσωπικού χαρακτήρα, ενώ κάποια άλλα αναφέρονται σε συγκεκριμένες καταστάσεις της ευρύτερης αυτής περιόδου που μεσολάβησε από την ολοκλήρωση ακόμη των ποιημάτων που συμπεριέλαβα στην προηγούμενη συλλογή, μέχρι και την έκδοση της παρούσας, με τις πολλές αντιξοότητές της συσσωρευμένες που με άγγιξαν άμεσα ή έμμεσα, όπως οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης, η πανδημία κ.λ.π.