« ένας ρεαλισμός που δεν αρέσει / μα που μας είναι τόσο οικείος»
Χριστίνα Μιχαηλίδου, Γαλότσες νούμερο 44, Εκδόσεις Ιωλκός, Αθήνα, Φεβρουάριος 2024
Η Χριστίνα Μιχαηλίδου γνωρίζει πολύ καλά την flash fiction. Συμπυκνωμένη γραφή. Ευαίσθητες αποχρώσεις. Λόγος που μοιάζει μακροπερίοδος μα που εξελίσσεται σύντομα και παρόλα αυτά ολοκληρωμένα. Διαβάζοντας τις ιστορίες της έχεις την αίσθηση ότι διαβάζεις μια νουβέλα που όμως τελειώνει όμορφα στην επόμενη κιόλας σελίδα. Η αφήγησή της βαθιά ποτισμένη σε έναν ρεαλισμό που σε μαστιγώνει αράδα την αράδα. Η γυναίκα που γεννιέται για ν’ αδικείται. Για να βασανίζεται. Που βρίσκεται διαρκώς ανάμεσα στο δίκαιο και το άδικο. Του χθες και του σήμερα την αντίφαση. Αντίφαση που φαίνεται να είναι νομοτελειακά άδικη. Τόσο άδικη που η ζωή να είναι μια βαρβαρότητα που της έχουμε κηρύξει τον πόλεμο. Έναν πόλεμο που πάντοτε εκεχειρείται σε βάρος μας. Τα αφηγηματικά της κάδρα ένα η κάθε ιστορία της, είναι ασπρόμαυρα. Όχι απλά από άλλες εποχές. Αλλά από ανθρώπους βασανισμένους και ανήμπορους ν’ αντέξουν την πραγματικότητα που τους γέννησε. Μέσα σε αυτή την εκ γενετής αδικία ο καθένας πήρε τον δρόμο του. Άλλος «βγήκε πέρα». Άλλος όχι. Μα σχεδόν κανείς δεν τα παράτησε. Σισύφειος ανάβασις. Και αντίστροφα. Κάθοδος. Διαρκής κάθοδος. Το ανελέητο του ανθρώπου πεπρωμένο. Οι ήρωές της βαδίζουν σε δρόμους δύσβατους. Και προκαθορισμένους. Μια κάποια λύσις δεν υπάρχει για αυτούς. Μόνον κάθαρσις. Λύτρωση; Όχι πάντοτε. Η δίψα τους πάντα σβήνει μόνο με ένα ποτήρι νερό. Ποτέ παραπάνω. Η ζωή τους, παιχνίδι με πειραγμένους κανόνες. Οι τρίτοι άνθρωποι. Πάντα εκείνοι μιλούν τελευταίοι. Εκείνοι καθορίζουν τα πράγματα ( ; ). Το παιχνίδι του ανικανοποίητου, για εκείνους που δε τους πέφτει λόγος. Αλλά κινούν τα νήματα. Μοίρα. Πεπρωμένο. Ειμαρμένη. Λέξεις που εν – περιέχουν κακό πρόσημο. Αρνητικό φορτίο. Κείνο που τελικά σηκώνουμε. Αλλά με βαρύ κόστος. Είναι αυτό που συναντά κανείς έντονα χαραγμένο στις ιστορίες της Χριστίνας Μιχαηλίδου. Το αρνητικό πρόσημο. Τον Γολγοθά. Το φορτίο του κάθε ανθρώπου. Όχι από πεσιμισμό. Αλλά από έναν ρεαλισμό που επικρατεί. Ως το τέλος. Έναν ρεαλισμό που δεν αρέσει. Μα που μας είναι τόσο οικείος. Τόσο οικείος που μας τρομάζει. Λένε πως η μυθοπλασία κάνει τη ζωή μας πιο υποφερτή. Μα εδώ συμβαίνει κάτι άλλο. Συμβαίνει το αναμενόμενο. Το κακό. Το πιο πιθανό. Μια μικρή – μεγάλη καταστροφή που φέρνει το τέλος. Τον εγκλωβισμό σε ένα τέλος. Και από εκεί αρχίζουν όλα ξανά. Να μοιάζουν πιο αδύνατα από ποτέ. Παγιωμένα. Ανυπόταχτα και αμφίβολα. Όχι γιατί κάτι μπορεί ίσως να αλλάξει. Αλλά γιατί σχεδόν ποτέ τίποτε δεν αλλάζει προς το καλύτερο. Τουλάχιστον παθιαζόμαστε για το αντίθετο.
Γ. Δ. Αναγνώστου, Κυριακή 23 Ιουνίου 2024
Ο Γ.Δ. Αναγνώστου έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές, Τα λάματα της πρώτης νιότης (2017) Μέσα στα όμικρον του ονείρου (Γαβριηλίδης,2018), Η πολυθρόνα της λύπης (Ιωλκός, 2021) , και συμμετείχε στο συλλογικό έργο, Τα ποιήματα του 2018 (Κοινωνία των (δε)κάτων , 2019), Ο μονόλογος του Ελπήνορα και άλλοι μύθοι – Διηγήματα – (Ιωλκός, 2024) Επίσης δημοσιεύει μικροδιηγήματα στα έντυπα λογοτεχνικά περιοδικά, δε|κατα και ΑΠΙΚΟ. Γραπτά του δημοσιεύονται στο arcadiaportal.gr, το perithoriomag.wordpress.com και τα Αρκαδικά Νέα, και δημοσιεύει κριτικές βιβλίων σε ιστοτόπους (fractal, αθηνόραμα και μονόκλ)
https://iolcos.gr/eshop/titlos/galotses-noymero-44/