Όταν κάποτε έγραψα το πρώτο μου διήγημα σε μια ποιητική διακοπή, και τελειώνοντάς το συνειδητοποίησα την μικρή – μικρή έκτασή του, το θεώρησα ως αδυναμία. Αδυναμία να γράψω σε πεζό λόγο κάτι εκτενέστερο. Ας θυμηθούμε όμως την εποχή που το διαδίκτυο πέρασε στον απλό κόσμο από τα χέρια του Αμερικανικού Πενταγώνου και την αποκλειστικά στρατιωτική του χρήση, το πρώτο μεγάλο θέμα που προέκυψε ήταν το εξής: δημοσιογράφοι και λογοτέχνες δημοσίευαν στο δίκτυο και σχεδόν κανείς δε διάβαζε τα εκτενή γραπτά τους. Έτσι κατά κάποιο τρόπο αναγκάστηκαν να γράφουν μικρά και συνοπτικά κείμενα. Τότε γεννήθηκε για τη λογοτεχνία και τον πεζό λόγο μιλώντας, η flash fiction ή στα ελληνικά το μικρό – διήγημα. Παρά όλα αυτά μιλώντας για μένα είμαι σχεδόν πάντα μικροπερίοδος τόσο στην ποίησή μου όσο και στο πεζό λόγο. Κι ακόμη εφόσον υφίσταται flash fiction δεν υφίσταται και καμιά δική μου αδυναμία να γράψω μακροπερίοδο γραπτό. Απλά γράφω flash fiction. Και μονολόγους. Όχι σκέψεις. Προς θεού η λογοτεχνία δεν είναι ούτε σκέψεις ούτε συναισθήματα. Είναι κάτι περισσότερο. Και πιο αληθινό. Είναι λέξεις. Το βιβλίο αυτό ξεκίνησα να το γράφω το καλοκαίρι του 2021 εν μέσω πανδημίας. Αποτελείται από διηγήματα μικροπερίοδα και μονολόγους που προκύπτουν από αυτά. Από σειρά γεγονότα σαν μια ακόμη εσωτερική αφήγηση. Η γραφή μου εδώ, όπως και στα ποιητικά βιβλία μου είναι αυτόματη γραφή. Γραφή σχεδόν ασυνείδητη αλλά από πρόθεση. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπόρεσα αλλά ούτε και ήθελα να αποφύγω τους ποιητικούς τρόπους μου. Τα γραπτά αυτά ενέχουν μέτρο, ρυθμό και μουσικότητα. Ιδιαίτερα οι μονόλογοι, αν και όχι μόνον αυτοί. Κείμενα βαθιά βιωματικά, από την αρχή ως το τέλος του βιβλίου. Χαρακτήρες που πλάστηκαν με μοντέλα εμένα τον ίδιο και δικούς μου ανθρώπους. Πάντα παρατηρούσα τους ανθρώπους. Με τα χρόνια έγινα φυσιογνωμιστής. Και όσο περνούσε ο καιρός αντιλαμβανόμουν πόσα λάθη μπορεί να κάνει ένας φυσιογνωμιστής. Μα μπορούσε όμως στο φαντασιακό να πλάσει ωραίους χαρακτήρες. Αυτή άλλωστε είναι η μυθοπλασία. Η μυθοπλασία κάνει την πραγματικότητα υποφερτή. Κι εγώ δεν αντέχω και πολλή πραγματικότητα. Γράφω σε παροντικό χρόνο. Σαν να μην υπάρχει ούτε παρελθόν – ούτε μέλλον. Αναζητώ τον έρωτα. Τον αποθεώνω. Κουρνιάζω στην αγάπη. Αντικρύζω τον θάνατο. «Να επιβιώνω από έρωτα. Μα να πεθαίνω από θάνατο», έγραψα κάποτε. Εκείνο που συνέβη, όσο κι αν φαίνεται παράταιρο, είναι πως «Ο μονόλογος του Ελπήνορα και άλλοι μύθοι» έχει soundtrack. Το album των Madrugada, Industrial Silence αφού γράφτηκε ακούγοντας τέσσερα συγκεκριμένα τραγούδια από αυτό. Στην πανδημία εκείνο που με κράτησε ζωντανό – μεταφορικά , γιατί στην πραγματικότητα ήταν η τύχη – ήταν η μουσική. Και βέβαια η γραφή και η απομόνωση. Δεν ήταν απλά ότι είχα περισσότερο χρόνο για να γράφω. Αλλά τελικά ήταν πιο «εύκολη» η εσωστρέφεια. Εσωστρέφεια που με χαρακτηρίζει σαν γραφιά. Μα μόνο τόσο όσο θα καταφέρω να βρω τα κλειδιά να ανοίξω κλειστές πόρτες. Και για μένα. Και για τους συνανθρώπους μου. Η γραφή, η λογοτεχνία δεν είναι παρά μια απίστευτη ανάγκη για επικοινωνία. Και για τον δημιουργό. Και για τον αναγνώστη.
https://iolcos.gr/eshop/titlos/o-monologos-toy-elpinora-kai-alloi-mythoi/
Ο Γ.Δ. Αναγνώστου έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές, Τα λάματα της πρώτης νιότης (2017) Μέσα στα όμικρον του ονείρου (Γαβριηλίδης,2018), Η πολυθρόνα της λύπης (Ιωλκός, 2021) , και συμμετείχε στο συλλογικό έργο, Τα ποιήματα του 2018 (Κοινωνία των (δε)κάτων , 2019), Ο μονόλογος του Ελπήνορα και άλλοι μύθοι – ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ – (Ιωλκός, 2024) Επίσης δημοσιεύει μικροδιηγήματα στα έντυπα λογοτεχνικά περιοδικά, δε|κατα και ΑΠΙΚΟ. Γραπτά του δημοσιεύονται στο arcadiaportal.gr, το perithoriomag.wordpress.com και τα Αρκαδικά Νέα, και έχει δημοσιεύσει κριτικές βιβλίων σε ιστοτόπους (fractal, αθηνόραμα και μονόκλ).