Ξέρω ότι γράφει τραγούδια τώρα κι από μένα απέχει.
Με έχει επικαλεστεί αρκετές φορές ως έμπνευσή του.
Τρόμαξα,
οι ερασιτέχνες πονούν επίτηδες τον εαυτό τους
και τους άλλους για να γράφουν.
Οι ποιητές είμαστε άλλη ράτσα.
Κάθε μέρα προσπαθούμε να πεθάνουμε
μα ο κόσμος μάς έχει ήδη για νεκρούς.
Σαν το Λάζαρο περιφερόμαστε αναστημένα σώματα,
που έχουν παρακούσει τη ζωή υπακούοντας
στην αμαρτία,
σπάζοντας το πρόσταγμα της φύσης,
κι η σάρκα μας γι’ αυτό είναι φτιαγμένη από βελούδο,
πουθενά δεν στερεώνεται χέρια να την πιάσουν,
νύχια σκληρά την κόβουν εύκολα σε φέτες
και αίμα
δεν θα στάξει.
Χαρίζω τα κομμάτια μου αν είναι για τη μουσική του.
Χαρίζω τα κομμάτια μου αν έτσι στίχους θα γεμίσει.
Χαρίζω τα κομμάτια μου γιατί τίποτα άλλο
δεν μου ανήκει εκτός από τα ποιήματά μου.
Δεν προσδοκώ πλέον καμία ανάσταση
κι αυτή θα είναι η τιμωρία του,
μια αιωνιότητα
χωρίς δεύτερη ευκαιρία μαζί μου να πεθάνει.
Μια αιωνιότητα όπου θα υπάρχει μόνο εκείνος
κι εγώ επαναστάτρια κλεισμένη στο μνήμα του Σωτήρα
θα γράφω ποιήματα επάνω στους σταυρούς των άλλων
και κανένα κέλευσμα από τον τάφο μου
να βγω
δεν θα ξανακούσω.
Είμαι ποιήτρια
και δεν έχασα ποτέ καμία μάχη.
Βίκυ Κατσαρού - Χαρακίδες - Εκδόσεις Ενύπνιο, 2023