Μια φορά κι ένα καιρό ήταν τρεις αδερφές η Παρλαπίπα , η Φιλολογία και η Σιωπή.
Η Παρλαπίπα δεν ήταν από το Μεξικό , αλλά την ονόμασαν έτσι γιατί δεν σταματούσε να μιλάει , ακόμα και στον ύπνο της μιλούσε . Η Φιλολογία αν και γεννήθηκε δεύτερη έμοιαζε πιο μεγάλη από όλες , ήταν σοβαρή με μεγάλα γυαλιά και πολλές φορές μιλούσε μία ακαταλαβίστική γλώσσα που την έλεγε Αρχαιούλα, ήταν όμως η Γλώσσα που είχε δώσει σε όλους τη σοφία της και την εκτιμούσαν όλοι . Η τρίτη η Σιωπή ήταν αγαπητή σε όλους γιατί ήξερε να ακούει και να αφουγκράζεται , επίσης γνώριζε μία γλώσσα που την έλεγε Νοηματικούλα και μιλούσαν ακόμα και τα δάχτυλά της.
Μία μέρα ο Πρόεδρος όλων των Γλωσσών ανακοίνωσε μία απαγόρευση δια το καλό της ανθρωπότητας δε θα ομιλείτε σε καμία Γλώσσα ούτε καν στη Νοηματικούλα παρά μόνο θα πληκτρολογείτε και όλο θα πληκτρολογείτε στα ταμπλετ, στα λαπτοπ, στους υπολογιστές , στα τηλέφωνα , χωρίς να λέτε ούτε μία λέξη για να καταφέρετε να ζήσετε.
Οι τρεις αδερφές είχαν τρομοκρατηθεί με λίγο παραπάνω την Παρλαπίπα ,αλλά κι η Σιωπή φαινόταν σκεπτική και πληκτρολόγησε μία φράση “ Πώς ζεις ; ” O κόσμος όλος άρχισε να πληκτρολογεί και να μην ομιλεί ξεχνώντας τη Γλώσσα του ο καθένας έγραφε μπερδεμένες γλώσσες , αυτό δεν ήταν τίποτα , άρχισαν όλοι να καμπουριάζουν , να έχουν γυριστούς καρπούς να πονούν τα μάτια τους , να είναι εκνευρισμένοι που δεν μπορούσαν να φωνάξουν το σ΄αγαπώ … ή έστω να το ψιθυρίσουν στο αυτί . Σκέφτηκαν πως η γλώσσα που τους πρότεινε ο Πρόεδρος για να ζήσουν είχε μία χρήση, όταν είσαι μακριά ο ένας από τον άλλον αναγκαστικά , όμως όταν πληκτρολογείς συνέχεια ακόμα κι αν είσαι κοντά τότε η καταστροφή είναι αναμενόμενη. Σκέφτηκαν πως κάποια μαγική λέξη θα υπάρχει που θα δίνει λύση στο πρόβλημα της γλώσσας της ζωής . Αρκεί να καταλάβουμε τι είναι λέξη , γλώσσα , ζωή .
Άρχισαν όλοι σιγά σιγά να αρρωσταίνουν , η Παρλαπίπα μη μπορώντας να μιλήσει , να χαϊδέψει με τις λέξεις της τους ανθρώπους , η Φιλολογία βλέποντας τις μπερδεμένες λέξεις που πληκτρολογούσαν οι άνθρωποι, μη μπορώντας να πει ένα έστω αρχαίο, σοφό απόφθεγμα του Αριστοτέλη και τέλος η Σιωπή που δεν άκουγε κανέναν ήχο παρά μόνο γκλιν , ντιν , κλικ …έφτασε σε τέτοιο σημείο που βγήκε στο μπαλκόνι και φώναξε δυνατά η Σιωπή μες τη σιωπή « Ελευθερίιιιιια » . Ήταν η στιγμή που άρχισε να ψιθυρίζει ο ένας στον άλλον σιγά σιγά με νοιάξιμο κι αγάπη τη μαγική λέξη «ζεις»!
Τότε όλος ο κόσμος κατάλαβε πως η Γλώσσα η όποια γλώσσα είναι έκφραση , είναι ελευθερία , είναι φωνή , είναι ήχος , είναι χάδι , είναι αγκαλιά, είναι τέχνη , είναι μουσική , είναι παρηγοριά , είναι δίδαγμα , είναι ιστορία, είναι πολλά…
Είναι ΖΩΗ!
Η Μαρίκα Συμεωνίδου γεννήθηκε στον Πειραιά, είναι πτυχιούχος του Παιδαγωγικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Πατρών. Έχει δύο μεταπτυχιακούς τίτλους στην Ψυχολογία από το Πανεπιστήμιο του Σάρεϊ και την Εξέλιξη του παιδιού από το Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Εργάζεται στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Η πρώτη της ποιητική συλλογή «ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ» εκδόσεις Γαβριηλίδης και η δεύτερη «ΠΛΑΝΗ 18» εκδόσεις Μανδραγόρας, επίσης Διηγήματα με τίτλο «ΖΩΗ» Εκδόσεις Γαβριηλίδης και η ποιητική της συλλογή «ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΕΞήΓΗΣΗ 22», η πρόσφατη ποιητική της Συλλογή « Ξέρεις πού οδηγεί» είναι από τις εκδόσεις ΑΩ ,2020. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά όπως η ΠΟΙΗΤΙΚΗ , Φρέαρ, Παρέμβαση και μεταφράσεις της όπως και ποιήματα της στο UNFOLLOW και στο Οροπέδιο και στην Παρέμβαση.