Α few figs from tristles-
Λίγα σύκα από γαϊδούρια
Πρώτο fig
Το κερί μου καίει και στις δύο άκρες.
Δεν θα διαρκέσει τη νύχτα.
Αλλά αχ, εχθροί μου και ω, φίλοι μου-
δίνει ένα υπέροχο φως.
Δεύτερο fig
Ασφαλή πάνω στον στέρεο βράχο,
τα άσχημα σπίτια στέκονται:
έλα και δες το λαμπερό μου παλάτι
χτισμένο πάνω στην άμμο!
Κηδεία
Δικό μου είναι ένα σώμα που θα έπρεπε
να πεθάνει στη θάλασσα!
Και να έχει για τάφο- αντί για τάφο
έξι πόδια βάθος και το μήκος μου,
όλο το νερό που είναι κάτω από το κύμα.
Και τρομερά ψάρια ν΄ αρπάζουν τη σάρκα μου,
έτσι που κάθε ζωντανός άνθρωπος
μπορεί να φοβηθεί
και να με τρώνε
ενώ είμαι σκληρή και φρέσκια
όχι να περιμένουν
να είμαι πεθαμένη εδώ κι έναν χρόνο.
Άμπτωτη
Ξέρω πως είναι η καρδιά μου
από τότε που πέθανε η αγάπη σου:
Είναι σαν ένας κοίλoς ύφαλος
που κρατά μια μικρή λιμνούλα
αφημένη εκεί δίπλα στην παλίρροια
Μια μικρή, χλιαρή λιμνούλα
που στεγνώνει
απ΄ έξω προς τα μέσα.
Τι χείλη έχουν φιλήσει τα χείλη μου και πού και γιατί
Tι χείλη έχουν φιλήσει τα χείλη μου, και πού και γιατί,
έχω ξεχάσει, και τι χέρια έχουν ξαπλώσει
κάτω από το κεφάλι μου μέχρι το πρωί. Αλλά η βροχή
είναι γεμάτη φαντάσματα απόψε,
που χτυπούν και στενάζουν πάνω στο γυαλί
κι ακούνε για απάντηση
και στην καρδιά μου αναδεύεται ένας ήσυχος πόνος
για αξέχαστα παλικάρια που
δε θα ξαναγυρίσουν σε μένα
τα μεσάνυχτα με ένα κλάμα.
Έτσι τον χειμώνα στέκεται το μοναχικό δέντρο,
ούτε ξέρει τι πουλιά έχουν εξαφανιστεί ένα προς ένα,
όμως, ξέρει τα κλαδιά του, πιο σιωπηλά από πριν:
Δεν μπορώ να πω τι έρωτες ήρθαν και έφυγαν,
ξέρω μόνο ότι το καλοκαίρι τραγούδησε μέσα μου λίγο,
ότι μέσα μου δεν τραγουδάει πια.