Οι λέξεις οι μικρές
Ζητώ μες στη φωτιά, φωτιά να γίνω,
μέσα στον άνεμο άνεμος,
μες στο νερό νερό σαν να κυλώ
και μες στις λέξεις τις μικρές
ένας τεράστιος γίγαντας μικρός
σαν απ’ τον ήλιο το δεξί του μπράτσο.
Γραφή
Χορεύεις τις νύχτες, χωρίς να φοβάσαι
αν έρθει ζηλιάρα νωρίτερα η μέρα,
χορεύεις σαν λίμνη που αρχίζει πιο πέρα
να λάμπει υγρή στο κορμί και θυμάσαι
πως μέσα σου θα ’ρθω, σαν άγριο φεγγάρι,
να βρέξω στα χείλη γλυκό το νερό σου,
το σώμα, τη δίψα και τον πυρετό σου
να φέρω κοντά μου κι ευθύς να σε πάρει
η τρέλα, καρδιά μου, που νιώθω για σένα.
Μαζεύοντας τ’ άστρα στα στήθη σου πάνω
θα σε καταλύσω, θ’ αρπάξω το φως σου,
γραφή θα το φτιάξω να γράφει για μένα,
θα κάψω τη μέρα, φωτιά θα τα κάνω
τα όσα μιλούν και δε λεν τ’ όνειρό σου.
Οι καθρέφτες
Δίχως κορμί τι να ζητάει;
Στέκεται μόνη.
Προεικάζει στο σκοτεινό της δέρμα
των νεφελωμάτων
την άγρυπνή της πηγή.
Λούζω τα μαλλιά μου στον κρύο
ιδρώτα της νύχτας,
τα δάχτυλά μου κεριά, μαυλιστικό το φως
διαπερνώντας την τρέλα, καίγεται
κι αφήνει αποκαΐδια
δίπλα σ’ έναν κέδρο.
Ανασαίνω γυμνός την ανάσα της.
Κάποτε που θα μένω μόνος
θα συναντώ σ’ ένα συρτάρι
τους καθρέφτες της.
Από την ποιητική συλλογή «Ετερόλεκτον» (εκδόσεις Ιωλκός, 2023), του Παναγιώτη Ι. Ηλιόπουλου.