με το βλέμμα στον ουρανό
Το ραδιόφωνο έπαιξε την είδηση στο δελτίο των δέκα. Την εκφώνησαν με μια γλυκύτητα που ισοδυναμούσε με πλήρη διαφοροποίηση από τα τετριμμένα της ειδησεογραφίας που υπαγορεύει τις μαύρες της σελίδες ατάραχη και αποφασιστική. Το πιο εύκολο στο γαλάζιο στενό είναι να μάθει κανείς με λεπτομέρειες όλες τις ειδήσεις. Τα ραδιόφωνα παίζουν σαν κακοκουρδισμένη χορωδία.
Ο πράσινος κομήτης, κάποιος επαναλάμβανε όσο εκείνος παρακολουθούσε με αγωνία το κομμάτι του ουρανού που του αναλογούσε. Λογαριάζει πως κάποιος εκεί έξω το έχει βάλει στο μάτι μα θα το υπερασπιστεί με όλες τους τις δυνάμεις. Η Κρίστα Βολφ είπε πως πρώτα τον ουρανό σου κλέβουν και για πάντα θα έχει δίκιο. Υπάρχει ωστόσο αυτό εδώ το κομμάτι, πριονισμένο από τα έρκερ και την αστική Αθήνα. Και όμως, στέκει σαν μια προοπτική, ίσως την μόνη. Σίγουρα την μόνη.
Πράσινα άλογα συνέχισε κάπως αυτοματικά και έπειτα γέλασε τρανταχτά, μια σκιά που την τραβολογούν μες στο γαλάζιο σύθαμπο, αυτό ήταν που πρόσθεσε, τίποτε άλλο.
Ω, είστε ποιητικός, τόσο ποιητικός, ένα αληθινό γεφύρι ή ένας οπωρώνας ή ο περιβολάρης που λύνει το γρίφο του παραμυθιού και η ζωή πάει παραπέρα. Τι ποιητικός και γέλασε ακόμη μια φορά.
Έπειτα είδε τον εαυτό του να κατρακυλά από εκεί πάνω με χιλιάδες μίλια την ώρα. Αυτό φάνταζε καλύτερο, ίσως πιο ηρωικό, ναι, εξόχως πιο ηρωικό. Αναρωτιέται πώς να είναι άραγε αυτή η φρενήρης κάθοδος.
Φανταστείτε τις αναγεννησιακές οροφές μα από την ανάποδη, σαν να πέφτει ο Θεός σε δυσμένεια ή να προσγειώνεται ανάμεσά μας, στην πιο θεαματική εκδοχή του ιερού μας πεπρωμένου.
Η ώρα είναι ακριβώς εννιά στην γη. Ένα γαλάζιο σημείο στο βάθος του ορίζοντα, αυτό είναι η γη προς το παρόν. Η άτρακτος αποκολλάται, παραμένει στάσιμη για μερικά δευτερόλεπτα και έπειτα επιταχύνει με εξωφρενικούς ρυθμούς. Μέχρι που πίσω της αφήνει μεγάλα κομμάτια και πλησιάζει την ατμόσφαιρα με την αποφασιστικότητα εκείνου που επιστρέφει, σίγουρος, βέβαιος. Η καμπίνα τρέμει, τα μάτια του δακρύζουν, σε λίγο ένα παιδί στην Σουμάτρα θα δείξει τον ουρανό. Ρόκετ μαν, θα φωνάξει και ένα τσούρμο από παιδιά και ετοιμόγεννες θα κρύψουν το πρόσωπό τους από τον ήλιο για να προσευχηθούν.
Η άτρακτος παραμένει αμφίβολο αν θα αντέξει. Μια κάψουλα για την ακρίβεια, μια και αυτό έχει απομείνει από το αλλοτινό τεχνολογικό επίτευγμα. Τώρα τα μάτια του παραμένουν κλειστά, σκηνές έρχονται και φεύγουν, τα σταθερά του σημεία όλα επιστρατεύονται καθώς η κάψουλα πλησιάζει ανεξέλεγκτη τον ωκεανό. Ένα φορτηγό πλοίο στέκει μετέωρο και στέλνει όλα τα αναγκαία σήματα που θα φέρουν εδώ τα μέσα διάσωσης για ασφαλή προσθαλάσσωση του κοσμοναύτη. Η κάψουλα σε ασφαλή απόσταση, σαν ύστατη χειρονομία εκτοξεύει το αερόστατο και επιβραδύνει ξαφνικά, τόσο που ο εαυτός του αδειάζει μες σε εκείνο το ασφυκτικό εσωτερικό. Και τώρα οι δυο τους, πέφτουν ήρεμα σαν τις στάχτες μιας έκρηξης ή το μαντίλι του κοριτσιού σε αργή κίνηση.
Η κάψουλα πέφτει με ορμή στο νερό, τριγύρω συρρέουν σωστικές λέμβοι, ένα μικρό ρυμουλκό και δύο πλωτοί σταθμοί πρώτων βοηθειών. Βρίσκει την ισορροπία της και ένας νοσοκόμος ανοίγει την πόρτα. Παραμένει έκπληκτος, στο εσωτερικό δεν βρίσκεται κανείς.
Κάτι μεσολάβησε στην ιστορία που παραμένει λίγο ομιχλώδης. Όπως και να έχει μια ιστορία έχει κάθε δικαίωμα να ρίχνει στα μάτια των χαρακτήρων της λίγη έκπληξη. Μες στην κάψουλα δεν υπάρχει κανείς. Επικρατεί μια σιωπή και έπειτα βλέμματα απορίας καθώς ο υπεύθυνος αξιωματικός αποστέλλει αρνητικό σήμα για την άτρακτο που προσθαλασσώθηκε περί την ενδεκάτη πρωινή ανοιχτά της Σουμάτρα. Τσάρλι, όβερ, αρνητικό. Κενή άτρακτος, επαναλαμβάνω, κενή άτρακτος. Επαναλάβετε παρακαλώ, από την άλλη πλευρά. Κενή άτρακτος. Ελήφθη και έπειτα τους φαντάζεται κανείς όλο απογοήτευση να κλείνουν την εκπομπή στην άλλη πλευρά.
Την ίδια στιγμή ένα παιδί στην Σουμάτρα, με διαλυμένη ζωή δείχνει τον πράσινο κομήτη που περνάει από τα ανώτερα στρώματα και είναι ορατός μόνο για απόψε. Στην ουρά του που αφήνει χιλιάδες εκατομμύρια νεκρά αστέρια, είναι κρεμασμένος εκείνος ο κοσμοναύτης. Φαντάζει υπέροχος με την στολή του και την αποφασιστικότητά του να δαμάσει τα διαστήματα. Το παιδί μαζεύει αμέσως το χέρι του, κανείς δεν πρέπει να μάθε πως ο Ρόκετ Μαν περνά από τον ένα παράλληλο στον άλλο δεμένος για πάντα στην ουρά του κομήτη.
Στο μεταξύ οι άνθρωποι της εταιρείας διαστήματος συνεδρίασαν σοβαροί όπως αρμόζει σε μια παράξενη περίσταση, είπαν τις γνώμες τους και συμφώνησαν πως απόψε από την άτρακτο επέστρεψε κανονικά, δίχως καμία άλλη διευκρίνιση ο κοσμοναύτης Α. Σ. Σώος περισυνελέγη και όπως δήλωσε, παραμένει ευτυχής για την επιστροφή του. Ζήτησε να δει τα παιδιά του, ποιος θα μπορούσε να το αρνηθεί.
Η σύσκεψη τέλειωσε. Ο πράσινος κομήτης πέρασε για πάντα. Από εδώ και πέρα η αλήθεια θα στέκει εκεί ψηλά, εκεί που πετούν τρυφερά και ανέγγιχτα από τον χρόνο πια, τα κομμάτια της ατράκτου που είπαμε ελπίδα μας.
Η παρέα που στρίβει από τον κεντρικό δρόμο χάλασε οριστικά την συμφωνία. Το ταξίδι διεκόπη βιαίως. Γαλάζια παγωνιά βυθού παντού και χαμηλά φωτισμένες προσόψεις πολυκατοικιών της αστικής Αθήνας.
Του φάνηκε πως στην γωνιά του τελευταίου έρκερ ο πράσινος κομήτης άφησε έναν υπαινιγμό. Έκλαψε μέσα του μα γρήγορα βρήκε την γαλάζια αυτοκυριαρχία του.