Δύο μέσα μία έξω, τρεις μέσα μία έξω και πάλι από την αρχή.
Πόσες φορές να είχε επαναλάβει αυτές τις βελονιές για να ολοκληρώσει την πλέξη του πουλόβερ… Αμέτρητες. Και τώρα, να, λίγες ακόμα τελευταίες βελονιές, γρήγορες, πιο βιαστικές από ποτέ, σαν να τελείωνε ο κόσμος μαζί τους, έτρεχαν μαζί με τα δάχτυλά της… δύο μέσα, μία έξω… και το πουλόβερ ολόκληρο πια, μετά από εβδομάδες, γλιστρούσε από τα χέρια της και ξάπλωνε να ξεκουραστεί στο στρωμένο κρεβάτι της.
Μα ήταν τόσο όμορφο! Με εκείνο το χρώμα του καθάριου ουρανού και δυο γλάρους μόλις ν’ αγγίζουνε τη θάλασσα. Στάθηκε από πάνω του και το κοιτούσε. Το καμάρωνε.
Για λίγα λεπτά είχε γίνει ένας γλάρος που πετάριζε στα κύματά του και μετά χανόταν στον ορίζοντα. Δεν υπήρχαν τοίχοι, δεν υπήρχαν τζάμια, δεν υπήρχε δωμάτιο, ούτε κρεβάτι. Υπήρχε μόνο ο ουρανός και η θάλασσα και οι γλάροι. Εκείνη και οι γλάροι. Εκείνη και το πέλαγος της ελευθερίας της. Κι έτσι, ακροβατώντας μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, ξάπλωσε δίπλα του.
Το φως της ημέρας όλο και λιγόστευε. Οι πρώτες μοίρες του φεγγαριού αχνοφάνηκαν πίσω από το τζάμι του παραθύρου. Η διάφανη κουρτίνα δεν ήταν σε θέση να κρύψει ούτε εκείνο ούτε το αμυδρό του φως. Λίγα λεπτά αργότερα, μέσα στο βαθύ σκοτάδι της φρέσκιας νύχτας, η νεογέννητη σελήνη λαμποκοπούσε στον κατάμαυρο ουρανό.
«Κάπου μακριά θα κοιμούνται οι αληθινοί μου γλάροι», σκέφτηκε. «Εκείνοι που άφησαν το αποτύπωμα στη μνήμη και στο πουλόβερ μου. Κάπου εκεί έξω με περιμένει μια νύχτα κατάφωτη, ήρεμη, αλλά γεμάτη ζωή. Κάπου εκεί έξω βρίσκεται μια φωλιά που της λείπει κάτι, της λείπει κάποιος, της λείπω εγώ. Κάπου εκεί έξω υπάρχει ένας δρόμος, που οδηγεί εκεί από όπου λείπω», σκέφτηκε και αγκαλιάζοντας το πουλόβερ, αποκοιμήθηκε.
Το επόμενο πρωί, καθώς ξυπνούσε, αντιλήφθηκε το σώμα της μέσα σε ένα γαλάζιο πουλόβερ δίχως γλάρους. Τα άγρια πουλιά είχανε γλιστρήσει από τη σχάση του παραθυριού και είχανε πετάξει μακριά. Στη θέση τους είχαν απομείνει λίγα πούπουλα και σημάδια από τις φτερούγες τους, σαν να ήθελαν να της μαρτυρήσουν τον δρόμο για να τα ακολουθήσει…
***
Η Μαρία Ανδρεαδέλλη είναι σύγχρονη ποιήτρια, συγγραφέας, μεταφράστρια λογοτεχνίας και καθηγήτρια αγγλικών.
Ποιήματά της έχουν βραβευτεί, μεταφραστεί και δημοσιευθεί σε έντυπες και ηλεκτρονικές ανθολογίες, ημερολόγια, λογοτεχνικά περιοδικά, όπως και κείμενα και μεταφράσεις της.
Έχει εκδώσει πέντε βιβλία ποίησης, ένα διηγημάτων, τρία εκπαιδευτικά, δύο παραμύθια, κι έχει μεταφράσει κι επιμεληθεί την έκδοση επτά βιβλίων.
Έχει διατελέσει μέλος κριτικών επιτροπών Πανελλήνιων Ποιητικών Διαγωνισμών κι έχει βραβευτεί για το μεταφραστικό της έργο και την ενεργή παρουσία της στα γράμματα.