Πρόσεξε μόνο τον ψύλλο αυτόν και δες
Ασήμαντο πόσο είναι αυτό που σε μένα λες δε θες·
Ρούφηξε το δικό μου αίμα πρώτα, ύστερα το δικό σου
Σ’ αυτόν τον ψύλλο των δυο το αίμα είναι ένα πια λαλώ σου
Ξέρεις καλά πως δε μπορεί αυτό κανένας να το πει
Αμάρτημα, της παρθενιάς απώλεια ή ντροπή·
Αυτός όμως πριν κορτάρει απολαμβάνει,
Καλομαθαίνει, πρήζεται μ’ αίμα που από δυο ένα έγινε χαρμάνι,
Κι αλίμονο! Εμείς που να τολμήσουμε αυτό που έχει κάνει.
Στάσου, στον ψύλλο μην χαλάς ζωούλες τρεις
Εντός του σε γάμο ήρθαμε σχεδόν—και πιότερο—εμείς
Εσύ κι εγώ είναι τούτος ο ψύλλος, κι εδώ
Είναι του γάμου το κρεβάτι και το ιερό·
Τι κι αν οι γονείς γκρινιάζουν, ή εσύ, εδώ βρισκόμαστε μαζί
Μέσα στα ζωντανό, το σκοτεινό του το κελί κλεισμένοι μοναχοί.
Αν κι η συνήθεια να με σκοτώσεις σε ωθεί,
Αυτοχειρία καλύτερα μην προστεθεί,
Και ιεροσυλία· στον φόνο τριών, τρία αμαρτήματα μαζί.
Σκληρή κι απότομη! Στο μεταξύ, άραγε κατά τύχη
Μ’ αίμα αθώο να ’βαψες το νύχι;
Σε τι να σου’ φταιξε ο ψύλλος αυτός,
Παρά για λίγο αίμα που σου ρούφηξ’ ο φτωχός;
Κι όμως κορδώνεσαι και λες πως τώρα
Ούτε σε σένα ούτε σε εμένα δεν κόπηκε η φόρα·
Αλήθεια είναι· οι φόβοι απατούν λοιπόν, να το ’χεις γνώση:
Αν μου δοθείς, τιμή θα χάσεις τόση
Όση του ψύλλου ο θάνατος σου κόστισε απ’ της ζωής τη δόση.
| The Flea John DonneMark but this flea, and mark in this, How little that which thou deniest me is; It sucked me first, and now sucks thee, And in this flea our two bloods mingled be; Thou know’st that this cannot be said A sin, nor shame, nor loss of maidenhead, Yet this enjoys before it woo, And pampered swells with one blood made of two, And this, alas, is more than we would do.Oh stay, three lives in one flea spare, Where we almost, nay more than married are. This flea is you and I, and this Our marriage bed, and marriage temple is; Though parents grudge, and you, w’are met, And cloistered in these living walls of jet. Though use make you apt to kill me, Let not to that, self-murder added be, And sacrilege, three sins in killing three.Cruel and sudden, hast thou since Purpled thy nail, in blood of innocence? Wherein could this flea guilty be, Except in that drop which it sucked from thee? Yet thou triumph’st, and say’st that thou Find’st not thy self, nor me the weaker now; ’Tis true; then learn how false, fears be: Just so much honor, when thou yield’st to me, Will waste, as this flea’s death took life from thee. |
Ο Αντώνης Μπαλασόπουλος γεννήθηκε το 1970 στη Θεσσαλονίκη και είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Συγκριτικής Λογοτεχνίας στο Τμήμα Αγγλικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κύπρου. Έργα του είναι δυο συλλογές αφορισμών και δοκιμίων: Απ’ το μάτι της βελόνας. Αρχείο ελλειπτικών παρορμήσεων (Astra Galerie, εκτός εμπορίου, 2010) και Το βιβλίο των μικρών συλλογισμών (Astra Galerie, 2011)· τρεις συλλογές ποίησης: Πολλαπλότητες του Μηδενός (Σαιξπηρικόν, 2020), Λευκό στο λευκό (Ενύπνιο, 2021), και Το βιβλίο των πλασμάτων (Σαιξπηρικόν, 2021, βραχεία λίστα Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας Κύπρου, 2022)· και μια συλλογή σύντομων διηγημάτων, Ο κύβος και άλλες ιστορίες (24 Γράμματα, 2021, Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας Κύπρου 2022). Έχει δημοσιεύσει σε πλειάδα έντυπων και ηλεκτρονικών επιθεωρήσεων και περιοδικών στην Ελλάδα, την Κύπρο, τη Βρετανία και τις ΗΠΑ. Ως μεταφραστής, επιμελήθηκε την έκδοση Νέα Αγγλία: Dickisnon-Frost-Stevens (Ζήτρος, 2022).