Πέρα από τους ρυθμικούς ήχους της γης,
τους δανεισμένους δρόμους
και τις λεπτές, λεπτότατες γραμμές των αποστάσεών μας.
Πέρα
και πίσω απ΄ τα κομματιασμένα χέρια των ανθρώπων
που σου ‘ταξαν κάτι, απλώς
ξεχάσαν τι,
πέρα,
έτσι όπως ξέχασες κι εσύ
έτσι όπως πια δεν έμεινε κανείς να σχηματίσει ένα τόξο
με το δικό σου ώμο,
συλλέγοντας φωνές, γυρεύοντας ταξίδια σ’ αμμόλοφους και κάμπους
προσμένοντας όλες τις χαραυγές που χάσανε το δρόμο
για το δικό μας σπίτι,
πριν με κοιτάξεις
μου εμπιστεύεσ’ ένα δάκρυ σου μέσα στην ερημιά του κόσμου που γιορτάζει·
ούτε κατάλαβα ποτέ πως τύχαινε και γνώριζες το άνοιγμα της γύμνιας μου
πως έμαθες να ξεχωρίζεις τις νύχτες
το πέταγμα της πεταλούδας
απ’ το ξεφύσημα του ονείρου όταν κυλούσανε στα πόδια μας
τόσα λαθραία αίματα.
Πέρνα,
για μένα πια δεν είναι έκπληξη να σε κοιτώ
πέτα,
παρέα μ’ αστραπές και λάμψεις σε ολοσκότεινες ουράνιες γωνιές,
μίλα σιγά στα άστρα και στα ψεύτικα σημάδια,
μαθητές της γαλήνης σου, θλιμμένα βογκητά των λιμανιών
φωνές φροντίδας, χορεύουνε στα χώματα της μοναξιάς μου
αγκυροβολημένη άνοιξη της ασημένιας νιότης,
αγαπημένε μου
καημέ.
Λέω απόψε
σε μια πλάτη ξένη γέρνεις και ακουμπάς,
ακουμπάς τους χάρτες σου,
σε μια ξένη πλάτη,
γνωρίζεις
πως έτσι απλά γεννιέται η αλήθεια
όπως απλά πεθαίνει
σαν ένα φύλλο χλωρό την ονειρεύεσαι, αθόρυβη.
Κυλάς ανύποπτος μες των γαλάζιων μου κηλίδων τη βαθύτητα,
ανάμεσα στα στήθη σου τρέμει ο θησαυρός που μόνο εσύ αναγνωρίζεις για θησαυρό
πριν με κοιτάξεις, προβλέπεις την τρικυμία μου
κι εγώ
το θησαυρό σου.
Η Υακίνθη Στρατοπούλου ζει και εργάζεται στην Αθήνα μοιράζοντας παράλληλα τον εαυτό της σε καμβάδες και λέξεις.