Α’ Γαλάζιο Μέρος
Τα καλοκαίρια αφήνω το γαλάζιο μου στενό και φεύγω για τις αμμουδιές. Κρατώ συντροφιά μου μερικά σκίτσα, θαλασσογραφίες. Μα όχι τίποτε περισσότερο από αδόκιμες γραμμές που αφήνουν στο χαρτί όλη την δουλειά. Μια μικρή συντροφιά με σκίτσα με προχωρεί ίσια στα ανοιχτά, την ώρα που οι Μαρίες βγάζουν τα ωραία τους φουστάνια από τα ξυλόγλυπτα σεντούκια και ονειρεύονται . Το μελτέμι τους κρατάει συντροφιά νύχτες ολόκληρες. Όσοι τις είδανε κάποτε τις αποτυπώνουν με τα λιγοστά και ακλόνητα επιχειρήματα της τέχνης του. Του δημιουργού που γεννιέται το 1972 και έκτοτε ζωγραφίζει τζαζ γραμμές, γεμάτες αφαίρεση και ευφυΐα.
Χαράματα, άφησαν πίσω τους την πόλη και τώρα, που ο ήλιος έχει σηκωθεί καλά, ποδηλατούν ευτυχισμένοι. Και ο άνεμος ταξιδεύει τα μαλλιά τους και μοιάζουν όλοι τους με παράξενα όντα. Κάτι σαν τραγοπόδαρους θεούς που αντί για πόδια διαθέτουν τροχούς. Ίσως να έχουν φθάσει εκεί που ζητούσανε και τώρα απολαμβάνουν το τοπίο. Νιώθουν ευγνωμοσύνη, έτσι όπως στέκουν στο χαρτί σε μια υπέροχα δοσμένη προοπτική.
Ίσως εκείνο που θέλησε να δείξει ο Mohssin Amghar δεν είναι άλλο από τους γυμνωμένους ανθρώπους που μόνο με τις γραμμές τους ανάβουν μικρές μοναξιές σε αχανές πεδίο.
Και αν διαλέγατε έναν τίτλο; Μα αυτό είναι εύκολο θαρρώ. Τα ποδήλατα ή κάτι παρεμφερές, μα κυρίως απλό να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Όλα τα υπόλοιπα τα νιώθουν οι αναβάτες καθώς ο άνεμος σαρώνει πάντα περισσότερα από όσα νομίζουμε.
Ψάχνω να βρω την κατεύθυνση του βλέμματός τους. Γρήγορα διαπιστώνω πως όλα βρίσκονται μες στο χαρτί. Για την ακρίβεια μιλώ για έναν χώρο απροσπέλαστο, για ένα συναίσθημα προσωπικό.
Το κορίτσι έπεσε και πνίγηκε μες στα όνειρά του. Το είδαμε που άφηνε τους τελευταίους της πλανήτες, εκεί μπροστά στα τραγικά μας μάτια. Έπειτα σκέφτηκα τι τάχα να βλεπε εκείνο το κορίτσι, ποιο να ήταν το τελευταίο του όνειρο. Βρέθηκα χωρίς απαντήσεις, ρώτησα τα μάτια της να μου πουν, όλα παρέμειναν κλειδωμένα και κάπως απροσδιόριστα. Την φαντάζομαι να υπηρετεί την ματαιότητα της καθημερινότητας, να παρακολουθεί τις ίντριγκες, τα ερωτικά και αιματόβρεχτα επεισόδια. Κανείς δεν το υποψιάστηκε, μονάχα εκείνος που σκάρωσε το προφίλ της γυναίκας ψαριού.
Κάποιος είπε πως πρόκειται για την Πανθαλίδα, την πιστή τροφό της Πηνελόπης, ένα ισοδύναμο του Ελπήνορα. Δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ.
Πρέπει δε να λάβει κανείς υπόψη του πως το να εξευγενίσεις, να ημερέψεις με όρους τσίρκου ένα μικρό κομμάτι χαρτί, στάθηκε για πάντα το μεγάλο ζητούμενο. Πρέπει να φτιάξεις το περίγραμμα και το υπόλοιπο χαρτί να κάνει την δουλειά φτιάχνοντας την κυρίως σκηνογραφία που γυρεύεις.
Πιθανός τίτλος, Κοριτσίστικοι πλανήτες. Το κορίτσι δεν σάλεψε ποτέ.
Κάθε πρωί ένας ματωμένος πετεινός βγάζει άναρθρες, τρομερές κραυγές, είναι η αλήθεια. Έχουν σχηματιστεί δύο στρατόπεδα. Οι μεν υποστηρίζουν πως πρέπει να κηλιδώσουν το κατακόκκινο πτηνό. Και είναι και οι άλλοι, που υποστηρίζουν πως πρόκειται για κάποιον μπερδεμένο θεό ή απλά για μια πεταλούδα που λύνεται στα στοιχεία της. Αμφότερους, τους διεγείρει η άγρια, πρόχειρη πινελιά, ένα δεύτερο σκοτεινό χρώμα πάνω στο αίμα. Συζητώντας για τον καλλιτέχνη, κάποιος σημείωνε. «Οι καμπύλες, οι γραμμές και οι πινελιές, όλη αυτή η πανίδα του Mohssin Amghar δεν διαθέτει τρυφερότητα. Πρόκειται για χειρονομίες αιχμές, κάτι ισοδύναμο του ανθρώπου που ίσος προς ίσο προχωρεί στους προμαχώνες της δικής του βιογραφίας. Ούτε κουβέντα για το ενοχλητικό πτηνό.
Απόστολος Θηβαίος