Στεκόμουν πάνω απ’ τη πρόταση για ώρες
Δεν μ’ ενδιέφεραν αυτή τη φορά όμως οι λέξεις
Όλη την προσοχή μού ‘χε τραβήξει στο βάθος εκεί η τελεία
Την κοιτούσα και παιδευόμουν:
Άραγε τι να κρύβει αυτή η τελεία – η κάθε τελεία;
Κι αν πρόκειται για ξεχωριστό αστέρα;
Αν από κοντά δεν είναι μικρή και σκοτεινή,
αλλά δείχνει έτσι στα έτη φωτός που μας χωρίζουν;
Αν μια διαστημική αποστολή μας αποκάλυπτε πως μέσα της
είναι γαλάζια κι ανοιχτή;
Τόσο ανοιχτή π’ αφήνει τις λύπες της να ‘χουν λόγο
και τις σκιές της να παίζουν ελεύθερες ως αργά στους ουρανούς;
Αν αυτό που βλέπουμε από ‘δω ψηλά είναι στην πραγματικότητα
μια τεράστια γιορτή σκιών;
Η ζωή της η ίδια που περήφανη πια σηκώνεται όρθια με
τις πολυάριθμες ουρές της;
Ένα ευθύ κοίταγμα βαθιά στο πρόσωπό της;
Ένας δουλεμένος θάνατος χωρίς περισπασμούς;
Νομίζω θα της ταίριαζε μια τέτοια περιγραφή
Θα εξηγούσε το ώριμο του χαρακτήρα της
Το ακροτελεύτιο της δουλειάς της
Θα ερμήνευε τον κόσμο αυτής της σιωπηλής νοικοκυράς
Θα ‘βγαινε έτσι ένα νόημα.
Ο Λεωνίδας Ρήγας εργάζεται ως δικηγόρος στο Μόναχο της Γερμανίας (με ειδίκευση σε ζητήματα Πνευματικής Ιδιοκτησίας & Ανταγωνισμού). Πέραν της δικηγορίας, οι κύριες ενασχολήσεις του αφορούν σε προσωπικό διάβασμα ιστορίας, φιλοσοφίας και λογοτεχνίας, ενώ η ενεργή σχέση του με τις τέχνες απαντάται κατά βάση στη μουσική.