Έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας από τότε
Μπορεί δύο
Δεν είμαι σίγουρη για τίποτα πλέον
Μερικές φορές σκέφτομαι ότι αυτό ήταν
Τώρα έρχεται η καταστροφή
Ξυπνάω πλένω τα δόντια μου βιαστικά
Βάζω τα παπούτσια και κάθομαι με τις πιτζάμες στην καρέκλα μπροστά από την πόρτα
Την περιμένω
Περνάνε δέκα λεπτά ίσως μια ώρα
Ακόμα τίποτα
Αν κλείσω τα μάτια μήπως περάσει πιο γρήγορα;
Θα με θυμάται;
Θα με θυμάται.
Μερικές φορές ελπίζω στο να έρθει πιο γρήγορα
Αν καταστραφώ δεν θα χρειάζεται να προσποιούμαι πλέον
Αυτό είναι σημαντικό
Έχω κουραστεί να προσποιούμαι
Και έχω κουραστεί να περιμένω
Κλείνω τα μάτια
Τίποτα
Δεν θέλει να μου χαρίσει τίποτα η ζωή
Είναι αστείο
Σίγουρα αν κάποιος με έβλεπε θα γελούσε
Εγώ θα γέλαγα
Γελάω
Πώς γελάω; έχω ξεχάσει να γελάω
Γε-λ-α-ω
Αν όχι καταστροφή έστω λήθη
είναι το ίδιο;
Η Κωνσταντίνα Κολλύρη (@kaykoll) γεννήθηκε στην Αθήνα το 2000. Σπουδάζει στη σχολή Καλών Τεχνών στο Τμήμα Εικαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Είναι multimedia artist με έμφαση στην γραφή, στην video art και στην ζωγραφική. Το κεντρικό ενδιαφέρον στην δουλειά της είναι ο άνθρωπος και οι σχέσεις του με τον κόσμο και τους γύρω του. Η γραφή αποτελεί για αυτήν, μια εσωτερική προσπάθεια και ανάγκη για δαμασμό του φόβου.