Καθισμένος στο λευκό στερέωμα μιας
αιώρας
Που κάποιοι αποκαλούν ζωή, μετάβαση,
θάνατο και ανάσταση.
Το σήμαντρο χτυπάει την ακριβή ώρα του
θανάτου της φύσης,
Ενώ, οι πρώτες πασχαλιές τρίβουν τις
δροσάτες τους παλάμες στην πρώτη πρόβα
αχτίδα του ήλιου.
Καθισμένος λοιπόν, με κουμπωμένο το
γιακά των άλλοτε επιθυμιών, το πουκάμισο
της χαμένης μου νιότης…
Στάζει μια χαραμάδα το δάκρυ της Παναγιάς
και καταλήγει ξαπλώνοντας ανάγλυφο στο
αριστερό μου παπούτσι.
Μπαίνει ο παπάς στο ιερό βαστώντας ένα
μπουκέτο λουλούδια,
Το χρώμα τους στο μoβ της μελανιάς και με
στρόγγυλα μικρά κεφαλάκια σαν εκείνα της
καρφίτσας.
Το επιρριπτάριο του κρύβει και τη λιγοστή
ημέρα που ‘χει απομείνει στα μάτια μου.
Ξεκινά κάτι να διαβάζει…
Ενόσω τα λουλούδια αναβλύζουν άρωμα ζωής και
άφεσης.
Ο Γιάννης Τρανίδις γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε, χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές, στη δραματική σχολή του Ανδρέα Βουτσινά. Ενώ, είναι απόφοιτος δημοσιογραφίας. Υπογράφει ως Γιάννης Τρανίδις (τα δύο ι στο επώνυμό του είναι νεανική παραξενιά). Τον τελευταίο χρόνο ζει στο Αγγελοχώρι Θεσσαλονίκης.