Σφυρίζει ο άνεμος
και σαν αντίλαλος μακραίνει η φωνή του
Κι ανακατώνει της σειρήνας το τραγούδι
στα έρημα μουράγια
και στα κρυφά της θάλασσας τα βάθη
Ξεχύνεται σαν καλπασμός
κι απότομα σωπαίνει
Στου λογισμού δεμένος το κατάρτι
με τα σχοινιά των πόθων μας σφικτά
Κλείνω τʼ αυτιά μου στα ανθρώπινα τα πάθη
Κι ορθώνομαι μπροστά στο τίποτα
και στης λαχτάρας το τυχαίο
Σαν ξεκινάει απʼ την αρχή ο άνεμος
το ίδιο το τραγούδι
Η Μαίρη Γ. Πράσατζη γεννήθηκε στη Δράμα και μεγάλωσε στην Καλή Βρύση -ο τόπος που την καθόρισε. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ. Πηγή έμπνευσης για εκείνη αποτελούσε πάντα ο άνθρωπος, με τις ευαισθησίες, τις αξίες και τις αδυναμίες του, και ο χρόνος με την φθορά του, που τα υπονομεύει όλα.