Ξημέρωμα
Το παιδί ξυπνάει σε ένα σκοτεινό δωμάτιο
ουρλιάζοντας: Θέλω την πάπια μου πίσω,
θέλω την πάπια μου πίσω
σε μια γλώσσα τουλάχιστον, ακατανόητη
για όλους-
Δεν υπάρχει πάπια.
Αλλά ο σκύλος, όλος ταπετσαρισμένος
σε λευκό βελουτέ-
ο σκύλος είναι ακριβώς εκεί, στην κούνια δίπλα του.
Χρόνια και χρόνια – έτσι όπως περνάει ο καιρός.
Όλα σαν ένα όνειρο.
Αλλά κανένας δεν ξέρει τι συνέβη στην πάπια.
Όλα άγια
Ακόμα και τώρα, αυτό το τοπίο σχηματίζεται.
Οι λόφοι σκοτεινιάζουν. Τα βόδια κοιμούνται
στον μπλε τους ζυγό, τα χωράφια έχουν καθαριστεί,
τα δεμάτια δεμένα ομοιόμορφα και στοιβαγμένα
στην άκρη του δρόμου, ανάμεσα στις ποτεντίλες*
καθώς το οδοντωτό φεγγάρι υψώνεται:
Αυτή είναι η γύμνια του θερισμού
ή της πανούκλας.
Και η σύζυγος σκύβοντας από το παράθυρο
με το χέρι της απλωμένο, όπως στην πληρωμή,
και οι σπόροι ευδιάκριτοι, χρυσοί
φωνάζοντας: Έλα εδώ,
έλα εδώ μικρούλη-
Και η ψυχή ξεγλιστράει από το δέντρο.
*ποτεντίλες (μικρά κίτρινα άνθη)