Οι ιδέες
Από παλιά φανταζόμουν τις σκέψεις να μπαίνουν στο, μυστήριο για μένα τότε, όργανο του εγκεφάλου σαν σημειώματα σε χαραμάδα παλιού κουφώματος. Η σκέψη φτάνει και στο
δικό μου κεφάλι, όμως τα δευτερόλεπτα της απόφασης μου να γράψω ή όχι, είναι αυτά που καθορίζουν το μετέπειτα. Συνήθως είμαι πεπεισμένη πώς δεν πρόκειται να ξεχάσω κάτι τόσο έντονο, και συνεχίζω τη ζωή μου σαν να μη συνέβη τίποτα. Λεπτό μετά, ίσως και λιγότερο, η ιδέα αποφασίζει για τον εαυτό της, διαπιστώνει πως είμαι σαφέστατα κατώτερη των
περιστάσεων και ανάξια να τη φέρω στο χαρτί, και με εγκαταλείπει αποφασιστικά, τις περισσότερες φορές οριστικά. Μπορεί, οι ιδέες να χοροπηδάνε πάνω από τα μυαλά μας,
και να μας επιλέγουν με σειρά προτεραιότητας που αδυνατούμε να συλλάβουμε. Και τώρα προσπαθώ μάταια μάλλον να θυμηθώ τις χθεσινές και τις προχθεσινές ιδέες για να τις κάνω λέξεις. Εδώ, σε λανθασμένη ώρα, χωρίς αποτέλεσμα, αφού τώρα πέταξαν στα μυαλά κάποιου άλλου θαρραλέου και ικανού, που πιθανότατα θα τις κάνει βιβλίο. Τότε, όταν το διαβάσω, θα χαμογελάσω σαν τους μακρινούς συγγενείς σε νέα ευχάριστα. Ίσως πάλι, να
νιώσω πως έχασα ένα σύντροφο μερικών ωρών που θα είχα αγαπήσει βαθιά. Τουλάχιστον βρήκε την ευτυχία, θα πω.
Ευτυχία
Τόξα δακρύων από τα μάτια στα μάγουλα,
Φτιάχνουν στεφάνι υγρό και κρύο που φτάνει χαμηλά πίσω στην
πλάτη, κι αρχινά η βροχή
Βρέχει έξω, μέσα στο καλοκαίρι
Δεν ξεπλένει μόνο λασπώνει και γίνεται κάτι βρώμικο
Δυνατές ανάσες, γερές ανάσες
Μπορώ μόνο να ενώνω τα χέρια, να τα ακουμπάω στα
πλευρά και μέσα στον πανικό να ψιθυρίζω ηρέμησε
Υπάρχει η ξεγνοιασιά έξω από
σένα; ρωτώ τους ώμους σου
Λες και δεν γνωρίζω πως στο λαιμό από
κάτω, ηρεμεί η πλάση, και τα βάσανα
σκορπάνε
Ακούω το χρόνο φτάνοντας, να μετράει πάντα κάπου εκεί βαθιά και δεξιά,
χτυπώντας σταθερά για να μου θυμίζει πως τίποτα,
τίποτα δεν είναι θάνατος.
Η Φιλοθέη Αρμενάκη γεννήθηκε στον Πειραιά το 2000. Σπουδάζει Μηχανολόγος Μηχανικός στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. Προσπαθεί να γράφει όσα βλέπει.