προσπαθώ
να διαγράψω τις ειπωμένες λέξεις μου
πιο πολύ τα ίχνη τους επάνω σου
για να τα καλύψω αλλάζω κουβέντα
μιλώ με θέρμη για τα μελλούμενα
χτίζω τα περασμένα στο τσιμέντο
έχεις αναλογιστεί το μεγαλείο του υλικού;
Μα τι λέω
έχτισες μια ολόκληρη πόλη με τα χέρια σου
οι οικοδομές στο Δυτικό διαμέρισμα αναδύουν ευγνωμοσύνη
τα μπετά έχουν φιλότιμο, είπες
χάιδεψες το μουστάκι σου και μπήκαμε μαζί στην μπετονιέρα
χορτάσαμε ο ένας τον άλλον
οικοδομήσαμε έναν έρωτα γκρεμίζοντας τις σκιές μας
“τα παλιόρουχα της δουλειάς”
όταν το λες αντηχεί μόχθος
έπειτα γδύνεσαι και δεν λέω τίποτα από αδυναμία
γιατί τι είν’ ο κόσμος;
μια αδυναμία να τον συλλάβουν τα κεφάλια μας
ακόμα και στο πιο απλά του δηλαδή
ένα γυμνό σώμα
(το δέρμα κι οι ανατριχίλες του, τα πέλματα)
έναν τοίχο
τη σιωπή στο φρεσκοχυμένο σκυρόδεμα
θα σε προδώσω
με μια ανοίκεια έλξη προς το τίποτα
Ο Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος γεννήθηκε το 1979 στην Καλαμάτα. Για την ποιητική του συλλογή “Αταξίδευτα” (poema 2015) έλαβε το βραβείο Μαρία Πολυδούρη το 2016.”