Ο μεγάλος έρωτας είναι φυγή και καταφύγιο
ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ
Είναι δύσκολο να θυμηθείς τον εαυτό σου 30 χρόνια πριν, για μερικούς σαν κι εμένα με μνήμη ελέφαντα όμως δεν είναι, κι εκεί είναι η δυσκολία, γιατί θυμάσαι κι αυτά που δε θες. 1991 πρωτοετής φοιτήτρια, η πιο όμορφη περίοδο της ζωής ενός ανθρώπου, ενήλικας – οπότε κανείς δεν μπορεί να σου κάνει υποδείξεις – τώρα που το σκέφτομαι,οι δικοί μου μια χαρά μπορούν, δεν έχουν θέμα με την ηλικία γι αυτούς έχω μείνει 5 ετών.
Σημαντικές στιγμές και ιστορίες που καθορίζουν ζωές κι έχουν ενδιαφέρον θα έλεγε ένας κριτικός – ο καλύτερός μου φίλος. Εκείνη τη χρονιά γνωρίζει κι ο αδερφός μου τον έρωτα της ζωής του που κράτησε 27 χρόνια και ήταν από την αρχή ένα δυνατό ψέμα . Για να μην παρεξηγηθώ όχι ανάμεσά τους αλλά σε σχέση πάντα με τον κόσμο.
Ο άνθρωπος που έχει χιούμορ δεν μπορεί να είναι φανατικός , ναι αλλά μπορεί να είναι εμμονικός. Αυτό ήταν κι ο αδερφός μου ερωτευόταν πολύ και δεχόταν να τον αφεντεύει το αντικείμενο του πόθου του με αρνητικές συνέπειες για τον ίδιο και τους γύρω του. Αδερφός – ψυχανάλυση θα έπρεπε να πηγαίνουν παρέα αλλά που να ακούσει, εδώ που τα λέμε χρειάζεται να θες να ακούσεις.
Οι ιστορίες που θα περιγράψω είναι σαν γράμματα σε κάποιον που θα καταλάβει, ναι είναι αληθινές, απλά είναι η δική μου αλήθεια.
ΤΑ ΤΡΙΑ ΑΔΕΡΦΙΑ
Ναι ξέρω,τα τρία αδέρφια μπορεί να είναι όνομα ταβέρνας, η αλήθεια είναι πως τα τρία αδέρφια ήταν κοντά μόνο σε τραπέζια οικογενειακά ή φιλικά . Αγάπη πολλή υπήρχε και υπάρχει απλά δεν ήταν κοντά ο ένας με τον άλλον αν και όταν έπρεπε ήταν…
Διαφορές πολλές, η μικρότερη αδερφή εγώ πάντα τακτοποιημένη σε κουτάκια, ξεκάθαρη δεν έβγαινα από τη γυάλινη προστασία της λογικής αλλά και της ασφάλειας. Η μεσαία αδερφή πάντα ανάμεσα στο συναίσθημα και στη λογική κι ο μεγάλος μόνο στο συναίσθημα.
Εγώ ως μικρότερη παρατηρούσα τα λάθη των μεγαλύτερων και τα απέφευγα, επιφυλακτική καθώς ακτινογραφούσα τους ανθρώπους, καταδίκαζα αυτό που δε μου άρεσε, γιατί δεν πίστευα πως κάποιος μπορεί να αλλάξει, όταν έχεις δει κι έχεις δώσει ευκαιρίες αλλά σε έχει απογοητεύσει. Η λέξη που με χαρακτηρίζει – προχώρα, σε αντίθεση με την μεγαλύτερη αδερφή μου, που είναι – μένω για να δω μήπως… και με τον αδερφό μου – μένω, μένω, μένω.
ΤΟ ΨΕΜΑ
Πόσες άκυρες και τοξικές σχέσεις μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος , αν είναι ο αδερφός μου πολλές ή μήπως τις αναζητά . Ο πατέρας μου ένας αυστηρός αλλά πολύ διορατικός κι έξυπνος τύπος, πολλοί τον χαρακτηρίζουν «Αλάνι» θα έλεγε πως πήγαινε ο γιος του από τη Σκύλα στη Χάρυβδη κυριολεκτικά, εννοώντας τις γυναίκες του.
Η αδερφή μου θα έλεγε, ας ρωτήσουμε κι αυτές μήπως είχαν περάσει άσχημα παιδικά χρόνια , εγώ θα έλεγα ο αδερφός μου μπλέκει με γυναίκες που τον αφεντεύουν ας βρει τι φταίει. Ίσως ένας αυστηρός πατέρας , ίσως. Το σίγουρο είναι πως λόγω αυτού ο αδερφός μου παντρεύτηκε βασισμένος σε ένα ψέμα. Δεν είπε πώς η γυναίκα του ήταν χωρισμένη με δύο παιδιά. Το μόνο που είπε στον πατέρα μας ήταν πως είχε ξαναπαντρευτεί αλλά ατύχησε. Μετά από 10 χρόνια γάμου και πριν γεννηθεί το πρώτο μου ανίψι μας εκμυστηρεύτηκαν πως υπήρχαν άλλα δύο μεγάλα πλέον παιδιά. Ο πατέρας μου κόντευε να σκάσει, δεν ξαναμίλησε με τον πατέρα της νύφης του αλλά ζήτησε να γνωρίσει τα παιδιά που είχαν μεγαλώσει με τον πρώην άντρα της κι ήταν θησαυροί.
Το ψέμα φέρνει ψέμα και θυμό, σε πνίγει και στο τέλος ή σε λυτρώνει η αλήθεια ή σε καίει για πάντα.
27 ΧΡΟΝΙΑ ΗΣΟΥΝ ΘΕΑ
Ο αδερφός μου αγαπούσε αυτό το ψέμα για 27 χρόνια σε βαθμό λατρείας πιο πολύ από όλους ακόμα κι από το παιδί τους. Είχε μαλώσει με γονείς , με φίλους είχε απομακρυνθεί από μας χωρίς λόγο γιατί αυτό του έλεγε το ψέμα, είχε μείνει μόνος να λατρεύει αυτό το ψέμα, μέχρι που πνίγηκε γιατί η Θεά του τον είχε αφήσει μόνο.
Απίστευτο όταν ο πατέρας μου, λίγο πριν τις Πανελλήνιες της ανιψιάς μου, μας ανακοίνωσε ότι ο αδερφός μας έχει γνωρίσει μία άλλη γυναίκα κι ότι δεν ξέρει τι θα γίνει… Η αδερφή μου όπως πάντα τρόμαξε, εγώ χαμογέλασα κι είπα «όπα, τι λες τώρα, την έκανε. Ίσως ο μοναδικός άνθρωπος που δεν θα περίμενα να το σκεφτεί , πόσο μάλλον να το κάνει».
Κρατήσαμε όλοι μία στάση ουδέτερη και προσκείμενη στο να είναι με το παιδί του , δύσκολο όμως όταν ο άλλος έχει πνιγεί από όλους και πιο πολύ από τη μοναξιά του . Χώρισε λοιπόν κι έδειξε σε όλους 27 χρόνια πολλή λατρεία αλλά και πολύ ψέμα.
Η νέα αρχή δύσκολη αλλά και επικίνδυνη – δύο εμφράγματα και ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα, κι όλα αυτά να μη μπορώ να τα πω ούτε στους δικούς μου για να μη στεναχωρηθούν και τους τρέχω κι αυτούς, μόνοι μας το περάσαμε κι αυτό , ήταν επιθυμία του να μη λέμε πολλά στους γονείς μας γιατί είχαν ήδη στεναχωρηθεί πολύ.
ΟΧΙ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΣΑΣ
Στο νοσοκομείο με το κολάρο στο λαιμό και με τις δύο γυναίκες να ανησυχούν γι αυτόν, εγώ που όλα τα βλέπω με τη λογική και κωμικοτραγικά, κατάλαβα πως ίσως για λίγο ένιωσε αυτό που λέμε θεός, χιούμορ κάνω, ίσως κι όχι.
Η αδερφή μας θα μου έλεγε «σταμάτα να τα βλέπεις όλα με τόσο παιδική ματιά» κι εγώ θα της έλεγα πώς «μόνο η παιδική ματιά τα βλέπει καθαρά και τους αθωώνει όλους».
Ακόμα κι αυτή όταν χρειάστηκε να διαλέξει ανάμεσα στο αλήθεια και στην Πλάνη , της είπα να αθωώσει την Πλάνη και να κρατήσει την αλήθεια.
Άλλη ιστορία περίεργη αλλά και όμοια με του αδερφού μου, η δική της, πώς γίνεται να αγαπάς δύο ανθρώπους που και οι δύο για διαφορετικούς λόγους σε πληγώνουν;
Κράτησε τον πιο αληθινό κι αυτόν που σε πληγώνει λιγότερο ή φύγε κι από τους δύο τώρα . Μπορεί και να κάνω λάθος αλλά αυτό λέει το παιδικό μου μυαλουδάκι.
Άλλη ιστορία ψυχολογικού εκβιασμού θα έλεγα στην πιο δύσκολη φάση της ζωής της αφού είχε διαγνωσθεί με καρκίνο . Ο ένας ήταν ο ερωτάς της εδώ και 22 χρόνια κι ο άλλος ήταν ο μέντοράς της στο θέατρο ο πλατωνικός της έρωτας που παραλίγο να γίνει κι αληθινός.
Δυστυχώς ήταν μία Πλάνη, ο μέντοράς της την εκβίαζε ψυχολογικά ότι δεν είναι καλή ηθοποιός και πρέπει να μείνει δίπλα του για να μάθει και να γίνει καλύτερη κι αυτή έμενε και τον στήριζε αλλά τελικά αυτός χρόνια αποσκοπούσε σε κάτι άλλο. Όταν το κατάλαβε έφυγε από το θίασο του παραλόγου για πάντα κι η ανακούφιση ήταν η μεγαλύτερη ευτυχία .
Η ΖΩΗ ΜΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΙΑ ΠΙΣΩ
Οι ζωές όλων των ανθρώπων είναι μία μπρος μία πίσω , το ίδιο σημαντικές γιατί λοιπόν να γράψω αυτή την ιστορία;
Την έγραψα όμως…
Η Μαρίκα Συμεωνίδου γεννήθηκε στον Πειραιά, είναι πτυχιούχος του Παιδαγωγικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Πατρών. Έχει δύο μεταπτυχιακούς τίτλους στην Ψυχολογία από το Πανεπιστήμιο του Σάρεϊ και την Εξέλιξη του παιδιού από το Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Εργάζεται στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Η πρώτη της ποιητική συλλογή «ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ» εκδόσεις Γαβριηλίδης και η δεύτερη «ΠΛΑΝΗ 18» εκδόσεις Μανδραγόρας, επίσης Διηγήματα με τίτλο «ΖΩΗ» Εκδόσεις Γαβριηλίδης και η ποιητική της συλλογή «ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΕΞήΓΗΣΗ 22», η πρόσφατη ποιητική της Συλλογή « Ξέρεις πού οδηγεί» είναι από τις εκδόσεις ΑΩ ,2020. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά όπως η ΠΟΙΗΤΙΚΗ , Φρέαρ, Παρέμβαση και μεταφράσεις της όπως και ποιήματα της στο UNFOLLOW και στο Οροπέδιο και στην Παρέμβαση.