I
Στὰ μάτια δάκρυ κουβαλῶ, ἀστραφτερὸ διαμάντι,
ποὺ μοῦ πλουτίζει τὴ ζωὴ γι’ αὐτὸ καὶ τὸ φυλάσσω.
Μὰ καρτερεῖ πικρὸ φευγιὸ ποὺ πάντα τό ’χω ἀγνάντι
κι ἔτσι θὰ κλάψω, τὸ νογῶ, γιὰ πάντα νὰ τὸ χάσω . . . .
II
Ἕλενα, τὴν ἀγάπη μου, γιὰ σένανε, τὴν πλήθια
δές, μὲ τὶς φλέβες μου θαρρῶ πὼς τώρα τὴ ματώνω·
Ἕλενα, ἡ ἀγάπη μου μοσχοβολάει στὰ στήθια
γιατὶ μοῦ δίνεις στὴ ζωὴ ῥυθμὸ κι ὡραῖο τόνο!
III
Ὅπως ἡ νύχτα ξεψυχᾶ ὅταν ὁ ἥλιος βγαίνῃ
καὶ τὸ σκοτάδι χάνεται κι ἡ πούλια ὅλο λυγάει,
ὅμοια κι ἡ ἀγάπη σου, ἀνήμπορη, μακραίνει:
ἕνα ποτάμι δροσερὸ ποὺ φεύγει κι ὅλο πάει . . . .
IV
Μέσα στὴ νύχτα τριγυρνᾶς σὰν τ’ ὄμορφο μπεγίρι,
τὰ βήματά σου ἀκολουθοῦν τὰ ἴχνη τὰ δικά μου,
ὁ κόρφος σου στὸν κόρφο μου νιώθω νὰ ἔχῃ γείρει
καὶ οἱ στρατιὲς τῶν ἀστεριῶν νὰ ὁρμοῦν στὰ ὄνειρά μου!
V
Ἡ ἀνείπωτη τοῦ πόθου σου φωνή, ποὺ μὲ κατέχει,
μοῦ ξεφυλλίζει τὴν ψυχὴ καὶ χύνεται στὸ φῶς.
Δές! τὸ φιλί σου μέσα μου σὰν πύρινο αἷμα τρέχει
καὶ φτάνει μία μας στιγμὴ ν’ ἀνοίξῃ ὁ οὐρανός.
VI
Πόσο πολὺ θὰ ἤθελα καλή μου Εὐγενία
ἕνα φιλί σου μοναχὰ τὸν πόθο μου νὰ δένῃ·
ἕνα φιλὶ κι ἂς γνώριζα πὼς ἔχει συνοδεία
τοῦ κάτω κόσμου τὴ βοὴ στὰ βύθια του κρυμμένη.
Ο Κωνσταντίνος Κ. Χατούπης είναι Κορίνθιος την καταγωγή, αλλά γεννήθηκε στα Χανιά – σ’ ένα σπίτι της οδού Βύρωνος. Όλη του την ζωή την πέρασα στην Κρήτη. Στην νεανική του ηλικία έζησε υπέρ τα τρία έτη στο Manchester της Αγγλίας. Διέμεινε και στην Αθήνα. Η τελευταία του εργασία είναι καθηγητή σε σχολεία εξαρτώμενα απ’ το υπουργείο παιδείας της Ελλάδας. Ξέρει Αγγλικά και Γερμανικά.