Μετά από πολύωρες συζητήσεις και την προβλεπόμενη ψηφοφορία η συνέχεια έδειχνε ξεκάθαρη. Για να υπερασπιστώ τη θέση μου έπρεπε ν’ αποχωρήσω και να διαφυλάξω το αίνιγμα άλυτο. Θα πρέπει τώρα να στραφώ ενάντια στον εαυτό μου. Το γνώριζα ότι κάποτε θα συνέβαινε. Πρέπει να υπερασπιστώ το αίνιγμα. Εκείνοι πάντα ήταν έτοιμοι για την προδοσία. Τα έχουν όλα υπολογίσει πριν ακόμα εγώ λάβω την απόφασή μου. Είναι επικίνδυνοι και κινδυνεύω να λυγίσω. Το γνωρίζω ότι… μάλλον τους γνωρίζω ότι είναι ικανοί για τα πάντα. Έχουν τα μέσα ν’ αποκαταστήσουν μια ζωή σε λίγες ώρες και να καταστρέψουν βασανιστικά μια άλλη σε λίγα λεπτά. Μετά βίας ακόμα μπορώ και μιλάω. Βρίσκομαι ήδη σε πολιορκία. Κρατάω το αίνιγμα από τα δόντια και τρέχω χωρίς η ψηφοφορία να μου γίνεται ευθύνη. Δεν με κυνηγάει κανείς αλλά γίνεται η ομιλία μου βουβή καταδίκη. Μάλλον με καταδιώκουν. Οι λέξεις μου καυτό λάδι. Δεν με κυνηγάει κανείς. Μου μένει η γραφή κατάλοιπο σφαγής· παίρνει τη θέση της φωνής που ζητούσα πριν την ψηφοφορία. Το να μιλάω είχε πλέον πάρει το μέρος τους. Δεν με κυνηγάει κανείς. Δεν βλέπω τίποτα ύποπτο. Δουλεύει στο στήθος μου ένας φωνογράφος και μου βγάζει μόνο μια κραυγή λέγοντάς μου κι αυτός να σωπάσω. Μένω μόνος. Με πολιορκεί η θρησκευτική αγωγή της φωνής τους· ψηλαφούν σαν χειρουργοί την ασθένειά τους στο σώμα μου. Λυγίζω με τη δικιά τους απόφαση. Εντοπίζω πάνω μου χέρια άλλων. Κάποιων άλλων χέρια, δεμένα. Ξεσκονίζω τα κύτταρα, σκόνη χαλάσματα. Δεν υπάρχει στα δόντια πια το αίνιγμα. Δεν αντέχω μόνο μ’ ένα βάρος στόμα να κρατάω μια γλώσσα που δεν μιλάω, που δεν ξέρω να μιλάω. Δεν με κυνηγάει κανείς, κοίταξε, κανείς. Πρέπει να τα ομολογήσω όλα. Πρέπει να γράψω το αίνιγμα. Με μια γλώσσα που δεν ξέρω πρέπει να το πω μάλλον. Θα τα πω, θα τα πω όλα με τη γλώσσα που δεν ξέρω. Δεν με κυνηγάει κάνεις παρά η ενοχή της γραφής. Αποκλείομαι από τη γλώσσα καταδιώκοντας τον εαυτό μου για να διατηρήσω την απόσταση ν’ αναπνέω. Απορροφώ τον εχθρό μου κι αλλάζω δέρμα. Χρειάζομαι την απόσταση, πρέπει ν’ αναδυθεί η απόστασή μου από τη γλώσσα. Δεν γράφω πλέον με λόγια, μου μένει κατάλοιπο μια χειρονομία με ξένα χέρια, χέρια δεμένα. Κινώ τα χέρια τους για να καταπιώ τη ναφθαλίνη· εν τέλει να σωπάσω. Δεν με κυνηγάει κανείς.
Ο Αναστάσης Πισσούριος γεννήθηκε στην Κύπρο το 1980. Σπούδασε Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας και μεταπτυχιακό στη Μοντέρνα Ευρωπαϊκή Φιλοσοφία στο Kingston University στο Λονδίνο. Το 2019 έχει μεταφράσει την ποιητική συλλογή Στην Αιχμή του Πάθους του Παλαιστίνιου ποιητή και πρόσφυγα Mahmood Alsersawiαπό τις εκδόσεις Πορεία. Επίσης, εξέδωσε το βιβλίο Μαθθαίννω Κυπριακά από τις εκδόσεις Αρμίδα. Έχει δημοσιεύσει βιβλιοκριτικές και διηγήματα σε ηλεκτρονικά και έντυπα λογοτεχνικά περιοδικά.