Ιστορίες γράφονται συνέχεια. Μπορεί κάποιος να γράψει και για τη δική μου ιστορία, κάποια στιγμή, που ανυποψίαστος θα γράφω για την ιστορία κάποιου άλλου. Καθώς θα κάθομαι στο τρένο απορροφημένος, πάνω από το τάμπλετ, αποτυπώνοντας σκηνές από ξένες ζωές.
Θα γράψει για κάποιον, που γράφει ακατάπαυστα στο τάμπλετ, παρατηρώντας γύρω του, καθώς θα με παρατηρεί, χωρίς να γνωρίζει τον λόγο της δικής μου παρατήρησης. Κι όπως θα με αποτυπώνει να αφουγκράζομαι τους άλλους, θα συμπληρώνει και το δικό μου πλάνο, που μέσα του θα υπάρχει και εκείνος.
Κι όταν θα με κοιτάξει που θα τον κοιτάξω, σε μια στιγμή ανυποψίαστη, θα έχουμε κατακτήσει ένα κομμάτι κοινής ζωής, καταγράφοντας ταυτόχρονα τις ζωές μας, χωρίς να το γνωρίζουμε. Που πιθανόν να καταγράφει και ο τύπος στις πρώτες θέσεις, με το κινητό στο χέρι, που κάθε τόσο γυρίζει και μας παρατηρεί, σχηματίζοντας ένα καινούργιο πλάνο που μας εμπεριέχει και τους δύο. Χωρίς, ωστόσο, να γνωρίζει τη διαδρομή της σκέψης μας.
Η Μαίρη Γ. Πράσατζη γεννήθηκε στη Δράμα και μεγάλωσε στην Καλή Βρύση -ο τόπος που την καθόρισε. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ. Πηγή έμπνευσης για εκείνη αποτελούσε πάντα ο άνθρωπος, με τις ευαισθησίες, τις αξίες και τις αδυναμίες του, και ο χρόνος με την φθορά του, που τα υπονομεύει όλα.