Μη μου μιλάς για τον πόλεμο,
για τα πεινασμένα παιδιά,
για τα κορίτσια που τους έκλεψαν την ηδονή,
για τα χωράφια που τους στέρησαν το σπόρο.
Εγώ την ξέρω την παλιά ιστορία του Δευκαλίωνα
–Θέλω να πω για τις πέτρες,
που έριξε πάνω από τον ώμο του
μετά τη μεγάλη καταστροφή.
Αυτές οι πέτρες είμαστε εμείς –θυμάσαι;
Βέβαια εμείς έχουμε κόκαλα,
έχουμε αίμα και σάρκα.
Όμως η πέτρα ήταν η πρώτη ύλη μας.
Έμεινε πάντοτε μέσα μας,
σφηνωμένη στη σάρκα μας και στο μυαλό μας.
(Αυτή η πέτρα πάντοτε με φόβιζε).
Ο Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος γεννήθηκε στη Νίκαια του Πειραιά το 1945, Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και άσκησε τη δικηγορία από το 1971. Έχει εκδώσει μέχρι σήμερα 13 βιβλία με ποίηση και δοκίμια. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, στα ισπανικά και στα αλβανικά.