Μετέωρη πια η τελευταία σαύρα θησαυρίζει το χρόνο
γλείφει τη γη με την κοιλιά της
εκλιπαρεί με τη γλώσσα
να γίνει η γη κόκκος άμμου μαύρης τρύπας
να τη χωρέσει στα σπλάχνα της.
Καταναλώνει ύπνο για θάνατο
προκαλεί τη συνοδεία αγγέλων
και εκτελεί πυρά
στο μέτωπο του μελλοντικού Θεού.
Καμιά μετατόπιση του ανέμου
δεν την κυβερνά
και η κατεύθυνση του βορειοανατολικού δέντρου
φωνάζει στις γιγάντιες μοίρες
αναδιπλασιασμένες με οίκτο και γύρη
να χωθούν πίσω στην αρχαία λέξη.
Καμένο πια το έδαφος
κάτω από τους δρόμους κρύβεται
μαζεύει τις σκοτεινές αοριστίες των εντόμων
τη νηνεμία και μια μνήμη ιστορία
και παίζει με την ουρά της.
Μια ουρά αποσπασμένη από το σώμα
έτοιμη άμυνα στην παγίδευση.
Η εκτίμηση της επίθεσης
στην άκρη των ονείρων του κόσμου
μια χορδή γεφυρώνει
τα κινούμενα της βλέφαρα
μ’ ένα μονιασμένο κοχύλι.
Οι ακτίνες του χρόνου
τρέχουν σαν εφιάλτες
χτυπάνε το ξηρό της χωρίς πόρους δέρμα.
Οι αδένες της παράγουν δηλητήριο
σπέρμα από μαστό
και οι ακτίνες του ήλιου από σελήνη
θυμίζουν την εμπιστοσύνη της οσμής της σύγκρουσης.
Βουνά από λάβα ζεσταίνονται
φτιάχνει καμπύλες φόβου σε ορυχεία
τον ουρανό τραβάει τον κάνει μια παλάμη.
Γεφυρωμένες με πέπλα αλουμινίου οι νύχτες
η κατάντια της αβύσσου
μυρίζει έγκαυμα
με στολίδια και μάσκες
για να κρύβεται η ουλή.
Γλείφει το πηχτό υλικό της γης
και ρουφάει την πύρινη φλέβα
γι’ αυτό η σκόνη είναι το τίμημα.
Αιφνίδιο τόξο κρεμασμένο
διαγώνια δακρύζει σαν μουλάρι
η κομμένη ουρά της.
Ένα ακέφαλο φίδι σπαρταράει
καταλήγει στο Δέλτα της αφάνειας
εκεί γεννήθηκε το νησί.
Η άυπνη όψη της σαύρας
σπαρτό του φόβου.
Φιλεύει το αιώνιο
μια σκηνή του μέσα κόσμου.
Βρίσκει τα κλειδιά της λογικής
εργαστήρι με μοχλούς
ανταποκριτής γίνεται της αιωνιότητας.
Το παιχνίδι τώρα τρεμοσβήνει
στην άκρη του πελώριου
ανορθόδοξα τοπία με φωτοσκιάσεις
ξαπλώνει χωρίς ουρά στον γκρίζο φράχτη.
Ψύχρα από φλέβες
κουτάλια αλμύρας
η ουρά ακόμα ζωντανή – τυχερή.
Κατακλύζει την περιοχή η άμμος
πυρώνει το τέλος των στενών της λογικής
παραφουσκωμένες οι στάλες της χαράς
στην έκκληση του καθόλου
οι ληστές χορεύουν ακόμη τη νίκη.
Η αλήθεια όμως
μια καλλιεργήσιμη ακρογιαλιά
της σαύρας το σπίτι γίνεται η τιμωρία συμπάθεια
κι ένας αιχμηρά στρογγυλός σωλήνας
φαντάζει κυκλικά
στης σαύρας την ουρά
ένα κόσμο ανθρώπους
να τους γεμίζει το στόμα με υγρά κομμένης σάρκας.
Η απαγγελία ενός απαίσιου στίχου
ένα φρικτό πρόσωπο του ανθρώπου
για να υπάρχει γαλήνη
με τη συνάφεια του παρόντος.
Εδώ παίζει τώρα το σφυρί
οι βίδες ενοχλούν
ένα σπυρί της άμμου γίνεται γίγαντας βράχος
γυρισμένος προς τα μέσα
πέτρωμα η εκδίκηση
διψά τις άγριες εκτάσεις των αγρών
και σπάει την ανθρώπινη ασπίδα.
Η λεία επιφάνεια της θέλησης
καταργείται στο στενό κάτι
μεταξύ των δύο πολιτειών.
Ρεμβάζει με ασέβεια
η σαύρα γλείφει την ουρά της
σαν γάτα που ορθώνει το σώμα
ενάντια σε φυσικούς νόμους
ν’ αποκαταστήσει τον πόνο
της βαρβαρότητας τον τεμαχισμό.
Αφήνει ανενόχλητες τις ωραίες πεταλούδες να χορεύουν
κι αφήνει κηλίδες μολυβένιες στα στήθια των ληστών
κηλίδες ενός προαναγγελθέντος θανάτου.
Ο Αναστάσης Πισσούριος γεννήθηκε στην Κύπρο το 1980. Σπούδασε Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας και μεταπτυχιακό στη Μοντέρνα Ευρωπαϊκή Φιλοσοφία στο Kingston University στο Λονδίνο. Το 2019 έχει μεταφράσει την ποιητική συλλογή Στην Αιχμή του Πάθους του Παλαιστίνιου ποιητή και πρόσφυγα Mahmood Alsersawiαπό τις εκδόσεις Πορεία. Επίσης, εξέδωσε το βιβλίο Μαθθαίννω Κυπριακά από τις εκδόσεις Αρμίδα. Έχει δημοσιεύσει βιβλιοκριτικές και διηγήματα σε ηλεκτρονικά και έντυπα λογοτεχνικά περιοδικά.